Чыё Валадарства?

«Ніхто не можа служыць двум гаспадарам. Бо ці аднаго будзе ненавідзець, а другога любіць; ці аднаго будзе трымацца, а другім пагарджаць. Не можаце служыць Богу і мамоне» (Мц 6:24).

Ігнацый быў вайсковым чалавекам. Для аднаго з асноўных разважанняў у “Духоўных практыкаваннях” ён карыстаецца прыкладам воінскага штандара або сцяга, пад якім маглі сабрацца войскі супрацьлеглых армій. Хоць падобны вобраз не настолькі вымоўны ў наш час, але тым не менш нагадвае, што мы зноў і зноў пакліканы вырашаць, будзем мы прысвячаць сваю энергію і любоў валадарству Бога ці ўласным інтарэсам. Мы не можам рабіць і тое, і другое. Больш сучаснай мовай выклік «Двух штандараў» Ігнацыя можна сфармуляваць пытаннем: «У гэтай канкрэтнай сітуацыі або выбары, чыйму Валадарству я насамрэч служу – Божаму ці свайму?»

У духоўным падарожжы нам трэба зразумець, што жыццё не круціцца вакол нас, нашых жаданняў і патрабаванняў – сапраўднае нашае жыццё ўтрымліваецца значна глыбейшым цэнтрам цяжару, вакол якога круціцца ўсё стварэнне і якога мы называем Богам.

Разважанне

Праглядаючы свой дзень, паразважаю, дзе і калі я служыў свайму ўласнаму валадарству або валадарствам іншых і свету, а не сапраўднаму цэнтру жыцця ў Богу?

Калі я адчуваў сябе блізка да свайго сапраўднага цэнтра і да Бога? Як адчуў Божы дотык да свайго жыцця?

Чалавеку можа дорага каштаваць выбар штандара праўды ў свеце, дзе так шмат хлусні і падману. Калі ў жыцці я адчуў цану таго, колькі каштуе адстойванне праўды і справядлівасці?

Малітва дня

Мае розум і сэрца так лёгка збіваюцца з іх сапраўднай арбіты вакол Цябе, Пане, і Твайго Валадарства. Дай мне ласку распазнавання, каб убачыць гэта і вярнуцца да Цябе, майго сапраўднага цэнтра. Прашу аб дары мужнасці, каб цвёрда абараняць тое, што правільна і праўдзіва, нягледзячы на кошт.

Малітва навэнны

Пане, стаю ў Тваёй прысутнасці, прыведзены Святым Духам, натхнёны жыццём і навучаннем Твайго слугі Ігнацыя, і прыношу Табе сваю інтэнцыю ў гэты асаблівы час малітвы… (выказаць інтэнцыю). Па прыкладу святога Ігнацыя, я прагну больш Цябе пазнаць, каб мацней палюбіць і больш рашуча ісці за Табой. Паўтараючы яго словы, і ў моцы Твайго Духа, я асмельваюся казаць: “Вазьмі, Пане, і прымі ўсю маю свабоду, памяць, розум і ўсю маю волю – усё, што маю і чым валодаю. Ты мне ўсё гэта даў – Табе, Пане, вяртаю. Усё Тваё. Распараджайся гэтым паводле сваёй волі. Дай мне толькі любоў Тваю і ласку, і мне гэтага хопіць”.