Слуханне Евангелля

Большасць выходных я адпраўляю Імшу ў адной з нашых мясцовых турмаў. Звычайна на Імшу прыходзіць каля 10-15 працэнтаў зняволеных, што значна больш, чым можна было чакаць. Яны прыкладна падзяляюцца на тры групы: першая – гэта «католікі-калыскі», людзі, якія павінны быць там і адзіныя, хто калі-небудзь стварае праблемы; другія – прадстаўнікі розных рэфармаваных традыцый, якія не ўсталі з ложка своечасова для англіканскай службы; трэція – людзі, якія выглядаюць так, быццам ніколі ў жыцці не былі ў храме. Можа, трэцяя група прыйшла з цікаўнасці, каб проста было чым заняцца. Яны паняцця не маюць, дзе яны і як сябе паводзіць, але яны ж слухаюць больш за ўсіх.

Раней я здзіўляўся чаму, пакуль адзін з іх, Кола, ганец, не сказаў мне:
«Ойча, турэмны тэрмін з’яўляецца даволі відавочным знакам у жыцці любога чалавека, што план А насамрэч не працуе. І калі ў вас ёсць план Б, які можа спрацаваць, вам могуць паверыць, а могуць і не паверыць, могуць пагадзіцца з вамі, а могуць і не, але яны заўсёды будуць вас сумленна слухаць». У гэты момант я падумаў пра сябе: “Так, таму я ўстаў сёння раніцай. Я ведаў, што была прычына”. Ёсць шмат пакоры ва ўсведамленні, што людзі, якім ты прапаведуеш, цалкам магчыма, упершыню чуюць Евангелле.

Іх заданне, нічым не адрозніваючыся ад нашага, – быць прысутнасцю Хрыста ў месцы, дзе яны жывуць і працуюць. Я не думаю, што існуе такі Касцёл, які не мог бы нечаму навучыцца ў каталіцкіх хрысціянскіх супольнасцяў «знутры».

Paul O’Reilly SJ, Hope in All Things