Ідзіце цяпер у Бэтлеем
Божае Нараджэнне часта называюць «чароўным» часам: святочныя сустрэчы, песні і фільмы, хваляванне на дзіцячых тварах каляднай раніцай, традыцыі, якія мы нясем з сабой з дзяцінства – усё гэта выклікае моцныя эмоцыі. Але ёсць нешта большае, і гэта можна знайсці ў знаёмай гісторыі пра пастухоў.
Прыкладна праз 2000 з лішнім гадоў нашая штодзённая руціна прыпыняецца з надыходам свята Божага Нараджэння, калі нам абвешчана «вялікая радасць» (Лк 2:10). І мы, як пастухі, запрошаны выйсці са штодзённага жыцця з яго праблемамі і клопатамі і «ісці ў Бэтлеем»; сустрэць Дзіцятка Езуса ў яслях ва ўсёй Ягонай навізне і чалавечай уразлівасці. Свет можа здавацца ўсё больш няпэўным, цёмным і страшным. Мы не можам пазбегнуць штодзённых навін пра вайну, голад, масавыя расстрэлы, жорсткія напады на меншасці, трывожныя навіны пра кліматычныя змены і нашу планету. Важна не быць абыякавым, але шквал дрэнных навін можа выклікаць у нас пачуццё трывогі за будучыню і бяспеку сваю і нашых блізкіх. У гэтыя дні Божага Нараджэння ў нас ёсць магчымасць, як і ў пастухоў, выйсці з руціны і наведаць яслі з Дзіцяткам. Гэтая сцэна ўсё яшчэ мае сілу ўзрушыць і здзівіць нас. Мы прыносім свае клопаты і трывогі і, магчыма, можам пакінуць іх там на некаторы час, калі, як Марыя, глыбока разважаем і захоўваем у сэрцы гэтую Божую таямніцу. Свет будзе там, дзе мы яго пакінулі і нікуды не дзенецца, як некалі і для пастухоў, але мы вернемся з новай перспектывай і адноўленай надзеяй.
The Deep End: A Journey with the Sunday Gospels in the Year of Mark by Tríona Doherty and Jane Mellett
Еднасць з прыродай
У гэты час года я заўважаю, што аддаляюся ад напружанага рытму свету, каб знайсці ціхі час для разважанняў. Прырода з’яўляецца неад’емнай часткай майго штодзённага духоўнага жыцця. У сакральнай прасторы свету прыроды я напаўняюся глыбокім адчуваннем таго, што значыць быць часткай сеткі жыцця: належаць да большай касмічнай свядомасці.
Асабіста для мяне блізкай сувяззю з Богам у прыродзе з’яўляецца дзеянне Святога Духа.
Я даўно адчуваю моцную сувязь з усімі жывымі істотамі на планеце. Я імкнуся ставіцца больш беражліва да навакольнага асяроддзя, адказваючы на заклік Laudato Si’ да экалагічнага навяртання.
Падыход да духоўнасці, заснаваны на прыродзе, мог бы вырашыць праблему пачуцця адчужэння і адлучанасці ад Касцёла, нашай сусветнай супольнасці і нават нашай ролі ў цяперашнім глабальным крызісе змены клімату. Маючы намер аднавіць гэтую сувязь, каб пераадолець сучасныя сацыяльна-экалагічныя крызісы, якія пагражаюць нашаму выжыванню як віду на планеце, мы таксама паглыбляем нашу веру. Як мудра заўважыў Томас Бэры, “лёс людзей нельга аддзяліць ад лёсу зямлі”.
Урывак з The Sacred Heart Messenger , снежань 2021 г
Чытаць далей
Падрыхтоўка да Адвэнту
Падобна таму, як мы ніколі не ўсведамляем паветра, так і Божай паўсюднай прысутнасці мы ніколі не заўважаем. Шлях веры – дар любячага Бога, які робіць першы крок і цярпліва, моўчкі, нясмела чакае адказу чалавека. Жыццё – гэта пакліканне, заклік шукаць гэтага сціплага Бога.
Адвэнт дае магчымасць успомніць і паразважаць пра шматлікія супярэчнасці ў сэрцы веры. Наймагутнейшая прысутнасць вырашыла выявіць сябе ў бяссіллі.
Рыхтуючыся святкаваць момант, калі Слова сталася Целам, нашая вера патрабуе паглыблення. Вера, што так шчыра ўваходзіць у цемру, якая суправаджае пошукі большага святла. Такім чынам, Адвэнт – гэта час глыбокай любячай адарацыі, сапраўдны акт надзвычайнай надзеі і шчодрай адданасці ціхаму і пакорнаму Богу.
Гэты сарамлівы Бог нагадвае нам у гэты Адвэнт, што жыццё — гэта адносіны, а не рэчы. Самая вялікая радасць прыходзіць ад добрых адносін – найбольшыя гора і пакуты прыходзяць не ад страты працы або маёмасці, а ад разрыву і здрады адносін. Усе адносіны любові грунтуюцца на любові гэтага сарамлівага Бога да ўсіх нас.
Урывак з кнігі Вінцэнта Шэрлака «Няхай Адвэнт будзе Адвэнтам» .
Чытаць далей
Пошук Бога ва ўсім
Сёння, у нашым разнастайным свеце, мы прыходзім да веры з розных месцаў і з розным мінулым. Вера ў Хрыста – накшталт вялікага эквалайзера. Малітва з’яўляецца адной з духоўных дысцыплін, якой мы ўсе павінны навучыцца. Можам паразважаць над некалькімі пытаннямі пра малітву: як я малюся? Што для мяне асабістая малітва? Як я магу развіваць сваё малітоўнае жыццё?
Пошук Бога ва ўсім з’яўляецца неад’емнай часткай ігнацыянскага светапогляду. «Свет напоўнены веліччу Бога» (Джэрард Мэнлі Хопкінс). Гэты Бог прысутны ў штодзённасці, «працуючы для нас» ва ўсім; Яго можна адкрыць праз веру ва ўсіх прыродных з’явах і чалавечых дзеях, у гісторыі ў цэлым і, асабліва, у жыццёвым вопыце кожнага асобнага чалавека.
Урывак з The Sacred Heart Messenger magazine, June 2022, Sunny Jacob SJ
Чытаць далей
Цемра і Святло
Пане, усведамленне Тваёй любові можа так лёгка ў мяне выветрыцца, што кожны раз, калі здараецца катастрофа, я пачынаю сумнявацца ў ёй. Мой маленькі розум пачынае блукаць, і я пытаюся: “Як Ты мог гэта зрабіць са мной?” або «Як Ты мог дазволіць гэтаму здарыцца з той асобай?» Цёмны бок рэчаў можа так хутка зацямніць святло. Я кажу – даруйце! – Дзе ты, халера, падзеўся? У маіх дэманаў тады ўрадлівы дзень. Дазволь мне замест гэтага сачыць за Тваім спосабам дзеяння. Напачатку, кажаш нам, цемра ляжала над зямлёю, потым, перш за ўсе іншыя справы, Ты стварыў святло. Чаму Ты дазволіў цемры мець сваё месца; чаму б не знішчыць яго? Але святло і цемра маюць сваё месца ў Тваёй схеме рэчаў. Мне гэта дапамагае! Прымушае мяне менш здзіўляцца цемры, якая вакол, і засяроджвае ўвагу на тым, што святло вернецца. Я не павінен чакаць, што будзе свет без цемры. Паколькі Ты прышоў ў свет як боскае святло, цемра адступае і не можа яго зацямніць. Я павінен засяродзіцца на Табе як на святле, стрымліваючым цемру, вынаходліва змагаючыся з пакутамі і злом. У іншым свеце вечнае святло будзе свяціць усім нам, але пакуль дапамажы мне самому жыць у святле і змагацца з цемрай, як ты. У рэшце рэшт, я бясконца любімы, і я вам патрэбны, каб быць «святлом свету». Ці магу я верыць, што цярплівасць асвятляе тое, што цёмна знутры. Так было на Галгоце і можа быць і ў маім жыцці.
I Am Infinitely Loved by Brian Grogan SJ
Чытаць далей
У адказ на крык зямлі
Нашы экраны напоўнены жахлівымі ілюстрацыямі змены клімату, якую ўсё часцей называюць кліматычным крызісам ці нават кліматычнай катастрофай. Гэты крызіс не адбываецца дзесьці там, у іншых частках свету; гэта тое, што адбываецца ў свеце, і ёсць толькі адзін свет. Планета, якую мы дзелім, – гэта не толькі наш “агульны дом”; гэта наш адзіны дом. Планеты Б няма.
Наша будучыня – і будучыня планеты – залежыць ад нашай адказнасці як на глабальным, так і на мясцовым узроўні. Навяртанне і вера, адказваючы на крык зямлі і беднякоў, патрабуюць значных змен у нашым жыцці, у нашым стылі жыцця. Змена ладу жыцця заслугоўвае таго, каб называцца навяртаннем, бо сапраўднае навяртанне – гэта не толькі змена практыкі, яна патрабуе змены сэрца, перамены знутры. Перамены знутры могуць адбыцца толькі калі яны тывала сілкуюцца Тым, Хто жыве ў сэрцы кожнага чалавека. Сустрэча з Панам у Слове Божым, у жыцці Касцёла і адзін у адным – гэта ежа, якая перамяняе жыццё. Менавіта там мы адкрываем карані экалагічнага навяртання.
Урывак The Sacred Heart Messenger, March 2022, Archbishop Dermot Farrell
Чытаць далей
Добры час для малітвы
Які час лепшы для малітвы? З Евангелля мы ведаем, што Езус маліўся раніцай і ўвечары. Ён падняўся да світання, каб памаліцца (Мк 1,35). Перш чым выбраць апосталаў, ён правёў усю ноч у малітве (Лк 6, 12). Але акрамя малітвы на пачатку дня і на працягу ночы, Езус быў у еднасці з Айцом на працягу ўсяго дня. Іншымі словамі, хаця Ён выбіраў пэўныя моманты для фармальнай малітвы, насамрэч Яго малітва была бесперапыннай. Ён увесь час меў свядомасць прысутнасці Айца. Ён быў цалкам у гармоніі з Айцом; настолькі, што Айцец заўсёды гаварыў праз Яго. Езус сказаў гэта так: «Бо Я казаў не ад сябе, але Айцец, які паслаў Мяне, Ён даў Мне запаведзь, што казаць і што гаварыць» (Ян 12:49).
Было б цудоўна, калі б вы паставілі сваёй канчатковай мэтай наследаваць Езуса і «няспынна маліцца» (1 Тэс 5:17). Вы можаце пачаць з пераймання Ягонага рытму і абавязкова маліцца раніцай і ўвечары.
Урывак з The Mindful Our Father Thomas Casey SJ
Чытаць далей
Я ўмілаваны
Дарагі Бог, нядаўна я чытаў пра адну асобу, у якой узнікла адчуванне, што профілі іншых людзей намаляваны выразным чорным колерам або каляровымі чароўнымі маркерамі, а яе ўласны абрыс – нібы лёгкі накід, зроблены светлым алоўкам. Часам я сам адчуваю сябе, як тая жанчына, амаль нябачным, няважным. Можа, гэта прыйшло з узростам! Псіхолагі сцвярджаюць, што для таго, каб быць па-сапраўднаму жывымі, нам патрэбны любячы погляд іншай асобы, інакш мы ніколі не зможам расквітнець на поўную моц. Я ведаю, што Ты робіш усё магчымае, каб забяспечыць кожнаму добрых бацькоў, яны – велізарнае шчасце для дзіцяці, але, вядома, не заўсёды гэта ўдаецца. Ты таксама спасылаеш нам добрых бабуль і дзядуляў, сваякоў, сяброў, якія дапамагаюць нам верыць, што мы каштоўныя. Яны суправаджаюць Тваю поўную любові апеку над намі. Ты хочаш, каб мы прынялі Твой вялікі падарунак: упэўненасць, што з намі ўсё ў парадку, што нас любяць і што мы маем значэнне.
Няхай Тваё сённяшняе слова пераканае мяне, што я добры, варты ўвагі і цудоўны; што я твой умілаваны, Тваё непаўторнае стварэнне, зрэнка Твайго вока. Ці магу я паверыць, што, нягледзячы ні на што, Ты мяне любіш
бясконца, што Ты пяшчотна абдымаеш мяне і жывеш ва мне, і што ў Цябе ёсць мары для мяне, якія выходзяць далёка за рамкі маіх уласных. Для Цябе я заўсёды буду важным! Мая асноўная ідэнтычнасць у тым, што я Твой умілаваны! Ты, так бы мовіць, частка маёй ДНК.
I Am Infinitely Loved by Brian Grogan SJ
Чытаць далей
Адносіны, поўныя любові
Мы жывём у эпоху, якая захапляецца ідэнтычнасцю. Працягваюцца дэбаты наконт гендэрнай ідэнтычнасці.
Зразумець, хто мы ёсць, – глыбокая і здаровая чалавечая патрэба. Так шмат людзей не пачуваюццаа добра ў сваёй скуры, а ўжыванне ярлыкоў не прыносіць карысці. Падразумяваецца сур’ёзная ўнутраная праца – і гэта так! Але хрысціянін лічыць, што нам трэба зірнуць на свет, а не глядзець унутр сябе. У эпоху сэлфі гэта даволі складана.
Мы зыходзім з асноўнага пераканання, што кожны чалавек створаны паводле вобраза Бога; у дадзеным выпадку, Бога адносін, які ёсць Айцом, Сынам і Святым Духам (Тройцай). У сэрцы Бога знаходзяцца ўзаемаадносіны паміж трыма. Наколькі я разумею, неўралогія таксама сцвярджае, што мозг глыбока сацыяльны. Мозг немаўлятаў набывае форму, калі яны адчуваюць любячае ўзаемадзеянне. Яны інтэнсіўна сацыяльныя маленькія людзі. Іх шлях да самапазнання заўсёды адбываецца ў кампаніі іншых. Часта мы чуем, як людзі кажуць пра «маю другую палову» або пра кагосьці, хто з’яўляецца або быў «часткай мяне». Тое, як мы гаворым пра каханне, заўсёды звязана з адносінамі. Неўсвядомлена мы карыстаемся мовай Тройцы; мы адчуваем, што іншыя робяць нас поўнымі. Два чалавекі разам – гэта эксклюзіў, але дадайце трэцюю, роўную любоў, і што мы маем? Супольнасць, супольнасць любові, якая з’яўляецца інклюзіўнай. У вас будзе шмат праяваў Тройцы ў жыцці… проста будзьце адкрытымі на іх.
The Sacred Heart Messenger, December 2021, Tom Coxhttps://www.messenger.ie/product/the-messenger-september-2024/_blanknoreferrer noopener
The Sacred Heart Messenger, December 2021, Tom Cox
Чытаць далей
Суцяшэнне ведаць, што Бог побач
Я ведаў чалавека, які да канца змагаўся з ракам. Ён прымаў усе магчымыя віды лячэння. Нам казалі, што гэта не спрацуе. Я ведаю іншага, які проста паддаўся і нават не стаў прымаць хіміятэрапію. Гэта розныя падыходы да цярпення. Адзін змагаўся, а другі пагадзіўся. Я захапляўся абодвума.
Многія людзі ідуць у бальніцу са сваёй хваробу, перажываюць, ці раптам не набліжаецца смерць. Гэта частка жыцця. У выпадку Езуса: страшны незразумелы час вёў Яго да яшчэ большай веры. Мы можам трансфармаваць свой боль у цярпенне і знайсці нязмерныя ласкі. Вялікі выклік стаіць перад намі: знайсці новае жыццё сярод цярпення. Боль далучаецца да Мукі Хрыста. Езус не хоча келіха ў Аліўным садзе, але згаджаецца, каб ён цалкам стаў Яго лёсам, што павялічыла Яго ўнутраную сілу! Ідзецца не пра спрошчаны падыход, хутчэй гэтая падзея азначае прыняцце цемры ў жыцці.
Езусу адкрылася падчас Мукі, што Бог Айцец побач. Такім можа быць і наш шлях, мы можам адкрыць тую ж праўду, дапамагаючы адзін аднаму. Мы можам дапамагчы людзям у цяжкія хвіліны: слухаючы, прабываючы разам. Мы знаходзім гэта ў нашых сэрцах, а не ў кнігах – мы выяўляем, што можам расці праз пакуты, і ў дрэнны дзень мы разумеем, што спакой ахінае душу, або што не знікае зыркае святло ў цемры.
Gospel Reflections for Sundays of Year B by Donal Neary SJ
Чытаць далей