Цуд Сусвету
«Мудрацы» таксама вядомыя як магі, ад грэчаскага слова magos , якое можна перакласці як астраном, чарадзей або празорца. Тэрмін «мудрацы» адносіўся да групы персідскіх або вавілонскіх святароў, якія вывучалі зоркі і планеты, каб спасцігнуць сэнс касмічных падзей. У апошнія гады ўзнікла шмат тэорый, якія тлумачаць феномен зоркі, за якой мудрацы ішлі ў Бэтлеем, ад каметы Галея (якая была бачная каля 12 г. да н.э.), да новай зоркі, да выраўноўвання між Юпітэрам і Сатурнам. Вучоныя пастаянна даведваюцца больш пра Сусвет, пра зоркі, планеты і галактыкі. Калі б мы паднеслі найменшую манету да часткі начнога неба, плошча, якую яна пакрывае, магла б утрымліваць святло ад мільёнаў і мільёнаў зорак, многіх з якіх ужо не існуе. У 2003–2004 гадах тэлескоп «Хабл», які знаходзіцца на арбіце вакол Зямлі, сфатаграфаваў такі кавалак неба. Звышглыбокае поле космасу Хабла — гэта выява невялікай вобласці космасу ў сузор’і Печы, якая змяшчае каля 10 000 галактык, кожная з якіх утрымлівае 100 000 мільёнаў зорак, падобных да нашага Сонца. Велізарнасць нашага Сусвету занадта вялікаядля нашага ўспрымання.
Мы верым у Бога, які даў усяму існаванне з моманту стварэння, калі пачаўся наш Сусвет. Цудоўнае святло на небе прывяло мудрацоў да Святла свету, надзеі чалавецтва. Гэта тое, што варта святкаваць.
Tríona Doherty and Jane Mellett, The Deep End: A Journey with the Sunday Gospels in the Year of Mark
Чытаць далей
Быць побач з людзьмі і Богам
Мяне часта ўражвае тое, як людзі вітаюць адзін аднаго перад пачаткам Імшы. Яскрава бачна, што яны рады бачыць адны другіх, а калі кагосьці няма, іншыя пытаюцца пра яго і цікавяцца, як у яго справы. Тое, як мы вітаем людзей і ставімся да іх, можа прынесці ім благаслаўленне.
Прыйшоўшы ў горную краіну Юды, Марыя, як нам кажа евангеліст, прывітала Альжбету, і пасля прывітання Марыі яна напоўнілася Святым Духам. Было б цудоўна, калі б мы ўсе маглі вітаць людзей так, каб яны напаўняліся Святым Духам. Прывітанне Марыі было не толькі крыніцай благаслаўлення для яе самой, але і вітанне Альжбеты было крыніцай благаслаўлення для Марыі.
Вітаючы Марыю, Альжбета абвяшчае Яе самай благаслаўлёнай з усіх жанчын з-за Дзіцяці, якое Яна насіла ў сваім улонні, а таксама таму, што Яна паверыла абяцанню, якое Пан даў праз анёла Габрыэля.
Гэта была сустрэча дзвюх жанчын, якая наблізіла іх да Пана. Прыклад для ўсіх нас. Нашае пакліканне — быць побач з іншымі, вітаць іншых такім чынам, каб яны былі бліжэй да Пана і стваралі ў сэрцы месца для Яго прабывання, каб Ён мог паўней жыць у іх.
Martin Hogan, The Word is Near You, on Your Lips and in Your Heart
Чытаць далей
Дасягаючы церпячых
Калісьці я быў шчаслівым уладальнікам мапеда, майго эканамічнага транспарту для працы ў дублінскай бальніцы. Адным цудоўным днём я, як звычайна, паехаз на працу. Потым нябёсы расчыніліся, і на сухі асфальт абрынулася залева — падступная камбінацыя. Калі я ўехаў на галоўную кальцавую развязку, байк занесла, і мяне выкінула з дарогі. Пакуль я ляжаў ніцма на зямлі і не мог рухацца, пад’ехала машына. З яе выйшлі два лекары, агледзелі мяне і выклікалі хуткую дапамогу. Было няёмка прыехаць у аддзяленне неадкладнай дапамогі на маім працоўным месцы і расказваць пра тое, што здарылася. Аднак да мяне ставіліся з найвышэйшай ветлівасцю і клопатам, і я быў сведкам таго, як такое ж спачуванне выяўлялася да ўсіх вакол мяне. На шчасце, я не атрымаў сур’ёзных траўмаў і быў выпісаны пазней у той жа дзень, удзячны за тое, што застаўся жывы.
Праз некалькі гадоў я прыехаў на месца аварыі ў Лондане. Малады дастаўшчык піцы ляжаў ля свайго матацыкла. Ён не размаўляў па-англійску і відавочна пакутваў ад болю. Я спрабаваў суцешыць яго, пакуль мы чакалі хуткую дапамогу. Калі фельчары парэкамендавалі шпіталізацыю, ён устаў і, хістаючыся, пайшоў, пакінуўшы свой матацыкл на ўзбочыне дарогі. Я падазраваў, што ён, магчыма, быў нелегальным работнікам і баяўся страціць працу або быць дэпартаваным. Маё сэрца балела за яго.
Мы сустракаем шмат знясіленых людзей, зламаных цяжкімі перажываннямі. Некаторыя церпяць вялікі фізічны боль, а жыццё іншых пазбаўлена радасці праз цемру смутку і гора страты. Эканамічныя цяжкасці і палітычныя хваляванні разбураюць супакой ва ўсім свеце. Мы ўкладаем свае рукі ў праслаўленыя рукі Езуса, каб, умацаваныя Яго ласкай, мы маглі працягнуць руку сяброўства ўсім церпячым.
Sr Siobhan O’Keeffe, The Sacred Heart Messenger, January 2023
Бог заўсёды ёсць
Я памятаю, як падчас каранціна з-за COVID-19 я наведваў пажылую жанчыну, якая жыла адна. Яна падключалася да трансляцыі святой Імшы праз ноўтбук унучкі. Па баках манітора яна запальвала дзве свечкі, а ў вазе ставіла некалькі кветак, каб ушанаваць прысутнасць Пана ў сваім доме і сэрцы, як сама казала. Яе глыбокая вера мяне надзвычай кранула.
Гэты ўспамін прыгадаў мне цяпер, што прысутнасць Пана знаходзіцца ў цэнтры ўсіх нашых слоў, малітвы і сведчання. Яго прысутнасць захоўваецца за заслонай нашых трывог, змаганняў і падазрэнняў. Пан проста і глыбока прысутнічае тут, для нас і з намі, як і абяцаў – да канца часоў. Нічога каштоўнага не адбываецца ў Касцёле, калі не пачынаецца з таго, што мы бачым Пана сярод нас – бачым Яго церпячым, бачым, як Ён перамяняе ўсе нашыя чалавечыя дылемы.
Пан кажа нам:
“Калі вы не ведаеце, чаму гэта важна,
Шукайце таго, хто гэта робіць,
дзіця, жабрака, забытага ўсімі чалавека.
Вучыцеся ў іх.
Будзеце вучыцца ў Мяне.
Знойдзеце жыццёвую місію.
Знойдзеце спакой для душы.
Сядайце і ешце”.
John Cullen, The Sacred Heart Messenger, September 2023
Чытаць далей
Як мы молімся
Адносіны з Богам ахопліваюць усё нашае жыццё, але асаблівым чынам увасабляюцца ў малітве. Па меры таго, як адбываюцца змены ў нашым стаўленні да саміх сябе, змяняецца і тое, як мы ставімся да Бога. Адчуванне Божай любові можа прывесці да зменаў у адносінах з Богам і, у сваю чаргу, да зменаў у малітве і самасвядомасці.
Калі зменіцца наша ўяўленне пра сябе, то зменіцца і ўяўленне пра Бога, а таксама і наша малітва; у выніку, мы будзем па-іншаму ставіцца да іншых людзей. Усе гэтыя элементы ўзаемазвязаны і ўплываюць адзін на аднаго. Увага да падзей унутранага жыцця спрыяе руху ў адказ на дзеянні Пана. Рэалістычная малітва, спалучаная з жыццём, дапаможа адчыніць дзверы да зменаў або зразумець, што замінае ім адбыцца. Яна адцягне ўвагу ад нас саміх і ад таго, якімі мы павінны быць , або якім нам трэба быць у малітве і ў жыцці. Вядома, неабходны час, калі мы хочам пазбавіцца ад меркавання, што калі-небудзь «я зраблю ўсё правільна». Важна прызнаць сваю патрэбу ў Богу, каб дазволіць Яму весці нас.
Прамовіць малітву — гэта не тое ж самае, што маліцца. З часам Божыя жаданні могуць займаць больш значнае месца ў малітве, пры гэтым увага да «я» памяншаецца. Прынясенне рэальных жыццёвых праблем у малітву адкрывае магчымасць для перамен ва ўсіх адносінах — з самім сабой, Богам і іншымі. Заўважаючы змены ў тым, як мы ўспрымаем Бога, або ў нашым успрыманні сябе як створаных па вобразу Божаму, або ў самой малітве, мы запрошаны наладзіць сувязь паміж імі. Тады адкрыюцца больш шырокія перспектывы гэтых адносін і багацце, якое яны ўтрымліваюць. Сувязь паміж малітвай і жыццём становіцца больш відавочнай.
Michael Drennan SJ, See God Act: The Ministry of Spiritual Direction
Прырода як “зямля святая”
Сады адкрываюць бясконцыя магчымасці для містыкаў-пачаткоўцаў! У садах бяспечна, гэта месцы жыцця, поўныя хараства. Дзе ёсць сад, там будзе вада і жывыя істоты з іх разнастайнай прыгажосцю. Чарльз Дарвін, хоць яго і памятаюць як вялікага прыхільніка эвалюцыі, лічыў сябе ў першую чаргу назіральнікам прыроднага свету. Ён правёў большую частку свайго жыцця, разважаючы пра самыя простыя рэчы, і ў канцы сваёй вялікай працы «Паходжанне відаў», адзначыў: «Цікава сузіраць зарослы бераг…». Той сціплы бераг, які ён вывучаў: з мноствам раслін, з птушыным спевам, дзе ў паветры лёталі насякомыя, а па вільготнай зямлі поўзалі чарвячкі – усё гэта прывяло яго да высновы, што “гэтыя складаныя формы, такія розныя між сабой і залежныя адна ад адной… усе яны былі створаны законамі, якія дзейнічаюць вакол нас».
Знайдзіце ж свой зарослы бераг, сузірайце яго, паразважайце над яго доўгай гісторыяй і над тым, што ён спрабуе вам сказаць. Няхай гэта будзе вашай “святой зямлёй”, дзе вы палюбіце прыродны свет і яго Стварыцеля. Няхай габелен жыцця ажыве пад вашым позіркам. Магчыма, вы ўсклікнеце, як Дарвін: «Сёння быў такі цудоўны дзень, быццам адкрыліся вочы сляпому».
Brian Grogan SJ, Finding God in a Leaf: The Mysticism of Laudato Si’
Пан прыходзіць да тых, хто праз малітву шукае Яго
Дзіўна, што ў Евангеллі ўдовы звычайна вельмі пазітыўныя асобы. У адной з прыпавесцей, якія расказаў Езус, удава пастаянна звяртаецца да чэрствага суддзі за справядлівасцю, на якую яна мае права, пакуль нарэшце не прымушае яго ўспрыняць яе ўсур’ёз. Езус расказаў гэтую прыпавесць, каб заахвоціць нас заўсёды маліцца і не падаць духам. У іншы раз, калі Езус быў у Ерузалемскай святыні, Ён убачыў, як удава паклала ў скарбніцу дзве медныя манеты — усё, што мела на жыццё. Езус звяртае ўвагу сваіх вучняў на яе як на прыклад поўнага аддання сябе Богу. У адным з Евангелляў мы знаходзім удаву па імені Ганна, якая ніколі не выходзіла са святыні, служачы Богу днём і ноччу постам і малітвай.
Удовы былі безабароннымі і ўразлівымі ў часы Езуса. Калі ў іх не было дзяцей, яны былі ў асабліва небяспецы. Магчыма, менавіта вельмі ўразлівы статус “прымусіў” іх даверыць сябе Богу. Калі ім не было на каго спадзявацца, яны маглі спадзявацца на Бога. Яны былі адзінокімі ў свеце, але ў жыцці была прастора, напоўненая Богам.
Ганна няспынна малітоўна ядналася з Богам. Яна апынулася паблізу менавіта тады, калі Марыя і Юзаф прынеслі дзіця ў святыню, а Сімяон абвяшчаў, кім гэтае дзіця стане. Пазней дарослы Езус сказаў: «Прасіце, і будзе дадзена вам; шукайце, і знойдзеце». Ганна шукала Пана ў малітве, і аднойчы знайшла Яго. Знайшоўшы, яна падзялілася Ім з іншымі. Яна распавядала пра дзіця ўсім, хто чакаў вызвалення Ерузалема. Нам ёсць чаму навучыцца ў гэтай удавы. Яна нагадвае нам, што Пан прыходзіць да тых, хто з малітвай шукае Яго, і заклікае нас дзяліцца з іншымі тым, што Ён прыйшоў да нас.
Martin Hogan, The Word of God is Living and Active
Чытаць далей
Пакліканне служэння
Калі вы глядзіце на святара ў сваёй парафіі, падумайце, каго вы бачыце, а не пра тое, што бачыце. Святар — гэта чалавек, які ў нейкі момант свайго жыцця адчуў, што Бог жадае, каб ён стаў святаром. Святар — гэта той, хто ведае няўпэўненасць, сумневы і расчараванне, але ўсё ж такі знаходзіць веру каштоўнай і абірае служэнне як шлях жыцця. Святар — гэта той, хто шануе добрае слова і мае велізарную патрэбу ў вашай малітоўнай падтрымцы. Калі мы бачым святара з пункту гледжання “што робіць”, ён становіцца функцыяй, раздавальнікам паслуг, кантактам, з якім проста трэба звязацца, калі патрэбна паслуга. Калі Езус пасылаў Дванаццаць, Ён ведаў, што людзі маюць патрэбу ў іх гэтак жа моцна, як і яны маюць патрэбу ў людзях. Гэтая праўда застаецца нязменнай.
Падумайце зараз пра святароў, якіх вы ведаеце, пра манахаў і манахінь, якіх вы ведаеце, і ўспомніце іх узаемадзеянне з вамі на працягу жыцця. Моманты смутку і гора, няўпэўненасці ці страху, хваробы ці напружання – і моманты святкавання і радасці, – дзе ён ці яна былі? Хутчэй за ўсё, вельмі блізка да вас і вашых блізкіх. Так, калі вы чуеце крытыку ў адрас святароў ці кансэкраваных асоб, пры ўмове, што яна шчырая, прыміце, зразумейце яе і паспачувайце пакрыўджаным, але, калі адчуваеце, што яна несправядлівая, то вы маглі б сказаць: «Я такога не перажыў, у мяне іншы досвед» — і прынамсі такім чынам ушануеце шлях, абраны ў адказ на Божы заклік. Бо Езус заўважыў людзей і адчуваў, што ім патрэбныя святары. Магчыма, вы маглі б пагаварыць пасля Імшы; усміхнуцца, паціснуць руку і сказаць: «Дзякуй за тое, што вы робіце. Мы рады, што вы тут, сярод нас. Дарэчы, я памаліўся за вас у нядзелю».
Vincent Sherlock, Let Advent be Advent
Чытаць далей
Бог – наша самае глыбокае жаданне
Папулярны вобраз містыка: чалавек, які праводзіць шмат часу сам-насам у адзінокай малітве, адрэзаны ад мітуслівага свету. Аднак містыка прыроды — гэта дар для ўсяго чалавецтва! Магчыма, вы не з тых, хто праводзіць шмат часу сам-насам з Богам, але, сузіраючы прыроду, хіба не адчуваеце, як расце вашае захапленне, усведамленне таго, што кожная часцінка стварэння спявае вам песню і запрашае вас падхапіць яе мелодыю? Хіба не ўзнікае ў вас пачуццё цуду, калі вы захапляецеся вынаходлівасцю прыроды? Калі вы хвалюецеся з-за бязладдзя жыцця, ці можаце вы ахінуць яго ўдзячнасцю за нязменнасць натуральных законаў росту? Вы маеце надзею, што, магчыма, Бог не пакінуў гэты хаатычны свет на волю яго ўласных разбуральных механізмаў, а творча працуе над тым, каб вярнуць яго да задуманай прыгажосці?
Папа Францішак кажа:
«Успрыманне ўсялякага стварэння, спеў гімну ў гонар існавання — гэта радаснае жыццё ў любові Бога і ў надзеі. Такое сузіранне стварэння дазваляе нам адкрыць у кожнай
рэчы пэўную навуку, якую імкнецца пераказаць нам Бог, бо для веруючага чалавека сузіранне стварэння — гэта таксама прыслухоўванне да зместу паслання, гэта слуханне яго таямнічага і нячутнага голасу» (Laudato Si, 85).
Каб быць містыкам, неабавязкова быць чалавекам, у якога падгінаюцца калені — хоць Бог і прыцягвае некаторыя сэрцы да гэтай ціхай блізкасці. Усё, што вам трэба зрабіць, гэта доўга і з любоўю глядзець на стварэнне і дазволіць яму прамаўляць да вашага сэрца.
Brian Grogan SJ, Finding God in a Leaf: The Mysticism of Laudato Si’
Чытаць далей
Кіраванне свабодай
Дахаў быў бліжэй да Мюнхена, чым я меркаваў. Па нейкай прычыне я думаў, што згублюся ў сельскай мясцовасці — з вачэй і з памяці. Падчас экскурсіі я даведаўся, што ён быў пабудаваны ў пачатку 1930-х гадоў. Пабудаваны не для таго, каб зняволіць якую-небудзь канкрэтную этнічную групу, а для тых, хто публічна не пагаджаўся з палітыкай Гітлера. З часам гэта змянілася.
Экскурсія была адначасова змрочнай і займальнай. Шмат чаго запомнілася, але адну частку я ніколі не забуду. У канцы экскурсіі гід апісаў дні, калі нямецкія салдаты пакінулі лагер, пакінуўшы вязняў у іх бараках. Як толькі вязні даведаліся, што салдат няма, яны хацелі пакінуць лагер, але афіцэры саюзнікаў, якія адказвалі за вязняў, настойвалі на тым, каб яны заставаліся там, дзе былі. Праз некалькі дзён саюзныя войскі знайшлі шлях у лагер і вызвалілі вязняў. Вайскоўцы былі шакаваныя тым, што ўбачылі.
Камандзіры лагераў саюзнікаў мелі рацыю. Калі б вязні выйшлі на адкрытыя дарогі, яны маглі б загінуць або быць атакаванымі наступаючымі войскамі, якія здалёк не пазналі б гэтых людзей.
Я некаторы час стаяў моўчкі, пакуль экскурсія заканчвалася. Ціхі голас прабіраўся ў маю душу і казаў: «Часта цяжэй справіцца са свабодай, чым з палонам». Гэты ціхі голас і вобраз таго лагера вярталіся да мяне шмат разоў, калі я сутыкаўся са зменамі, з якімі суправаджаліся новыя выклікі і магчымасці.
Алан Хіліярд, «Акунанне ў жыццё: 40 разважанняў для крохкай Зямлі»