Жыццё ў камуніі з іншымі
Дай нам вочы, каб бачыць найглыбейшыя патрэбы людзей.
Дай нам сэрцы, напоўненыя любоўю да бліжніх, а таксама да незнаёмцаў, якіх сустракаем на сваім шляху.
Дапамажы нам зразумець, што значыць любіць іншых гэтак жа, як сябе.
Навучы нас клапаціцца так, каб гэта ўмацоўвала хворага чалавека.
Напоўні нас шчодрасцю, калі мы кормім галодных і поім сасмаглых.
Дазволь быць гаючай прысутнасцю для слабых і стомленых, прапануючы ім сваю гасціннасць і дабрыню.
Навучы нас памятаць аб тым, каб слухаць і дапамагаць ад усяго сэрца, як толькі Ты даеш такую магчымасць.
Дай нам разуменне, калі пачынаюцца рознагалоссі, але ніколі не дазваляй нам быць жорсткімі адзін да аднаго.
Натхні нас рабіць усё магчымае, каб далучыць усіх невядомых і незаўважаных.
Дапамажыце нам быць адкрытымі для ўсіх, хто прыходзіць да нашых дзвярэй.
Джон Кален, Пасланец Святога Сэрца, жнівень 2023 г.
Чытаць далей
Даць прытулак
Дыскусія пра бежанцаў, якія сталі ахвярамі незаконнага гандлю людзьмі, пра тое, ці заслугоўваюць яны якіх-небудзь рэсурсаў, ці маюць яны права на іх атрыманне, дамінуе ў дэбатах і можа прывесці да прадузятых і агрэсіўных каментарыяў, якія выкарыстоўваюць рознагалоссі паміж людзьмі і распальваюць страх і нянавісць. Менавіта тут квітнеюць папулізм і экстрэмізм.
Гісторыя пра добрага самараніна ставіць нам пытанні: хто мы, дзе наша месца ў гэтай гісторыі, і пакідае ў нас трывожнае пачуццё, што мы можам быць любым з персанажаў або ўсімі імі. Мы — людзі, якія знаходзяць лёгкія, а часам і рэлігійныя, апраўданні таму, каб не рабіць таго, што маем рабіць. Мы — людзі, якія засталіся бездапаможнымі на ўзбочыне дарогі свеце насілля і бяссэнсу. Мы — людзі, якія спазналі да сябе пагарду, як самаранін, але можам паслужыць незнаёмцу спачуваннем, сяброўствам і гасціннасцю.
Нам дадзена магчымасць быць нечаканымі незнаёмцамі, гасціннымі адзін для аднаго! А значыць, і мы дасведчым нечаканую гасціннасць ад дзіўных незнаёмцаў, якія жывуць па суседству.
Даванне прытулку было неад’емным служэннем Касцёла. Трэба яго адрадзіць. Ніхто не мае адчуваць сябе выключаным з Касцёла. Даць прытулак — вернае сведчанне паслання і місіі Касцёла. Даць прытулак — сінадальны спосаб быць вернымі, поўнымі надзеі і любові. Гэта значыць зрабіць сябе ўразлівымі перад тымі, каго мы не разумеем і, верагодна, не любім, і нават можам лічыць правакацыйнымі або пагрозлівымі.
Джон Кален, Пасланец Святога Сэрца , ліпень 2023 г.
Чытаць далей
Шырэйшая перспектыва
Адзін сябар, якому паставілі невылечны дыягназ, заўважыў, што цяпер ён збіраецца сур’ёзна заняцца смерцю, адпусціць усё, што яго яшчэ стрымлівала, і заняцца няскончанымі справамі ў жыцці і адносінах. Старэнне — гэта не пра тое, каб асесці з люлькай, капцамі і крэслам-гойдалкай. Гэта прадугледжвае сур’ёзную працу, да якой мы не былі падрыхтаваны ў ранейшыя гады.
Матылёк можа шмат чаму нас навучыць. Пралятаючы над лесам, дзе ён нарадзіўся і перажыў сваю метамарфозу, ён глядзіць на сваіх нашчадкаў, якія ўсё яшчэ поўзаюць па галінах, нібы вусені, не маючы аніякага ўяўлення пра тое, што чакае іх наперадзе. Яны занятыя харчаваннем і самаабаронай. Матылёк бачыць больш шырокую карціну. Ён ведае, што жыццё вусеня — не канец гісторыі. Ён ведае, што менавіта тады, калі ты адчуваеш, што бездапаможна развальваешся, можа з’явіцца нешта дзіўнае.
Калі можаш бачыць больш шырокую карціну, усё змяняецца. Ты адкрываеш, што ўсё мінае, а чалавечы дух выжывае. Бачыш жыццё з іншага пункту гледжання. Глядзіш праз прызму містыка. Твая здольнасць бачыць больш шырокую карціну можа дапамагчы маладым людзям лепш спраўляцца з мімалётнымі цяжкасцямі ў сваім жыцці і, магчыма, бачыць іх далей.
Гледзячы на немаўля Езуса, Сімяон заяўляе, што гатовы адысці, бо ўбачыў здзяйсненне Божай мары. Падобна Сімяону, ты падняўся на гару жыцця. Ты бачыш шырокі гарызонт з яго прыгажосцю і небяспекамі. Ты бачыў Божую моц, якая дзейнічае ў тваім жыцці. І нават калі ты набліжаешся да кропкі адыходу ад усяго, што ведаеш і любіш, ты, як юны матылёк, стаіш на парозе пераўтварэння.
Маргарэт Сільф, Пасланніца Святога Сэрца , снежань 2023 г.
Чытаць далей
Вера праяўляецца рознымі шляхамі
Чытаючы артыкул пра Страшны суд, адна васьмідзесяцігадовая жанчына задавалася пытаннем: «Калі Бог прабачыў мне, дзеля чаго тады той суд?» Я зразумеў яе пытанне. Дазволіўшы сабе некаторую тэалагічную свабоду, я сказаў, што суд пасля смерці прызначаны для таго, каб Бог зноў сказаў кожнаму з нас, што нам прабачана, і нагадаў нам пра дабро, якое мы зрабілі і спрабавалі зрабіць. Яе адказ быў такім: «Суцяшэнне для тых, хто калісьці быў ахрышчаны і адыйшоў». Ці думала яна пра сваіх дзяцей, большасць з якіх не хадзілі ў касцёл? Думаю, так. Рэлігійныя пытанні многіх людзей часта хаваюць неспакой за іншых.
Многія бацькі і бабулі з дзядулямі турбуюцца пра недахоп веры ў сваіх дзяцей і ўнукаў. Гэта глыбокі смутак для пакалення, якое зрабіла ўсё магчымае, каб перадаць ім веру і практыку. Некаторыя мудрыя заўвагі могуць быць карыснымі: «Няхай Бог клапоціцца пра іх, Ён любіць іх нават больш, чым вы»; «Мы ўсе знаходзім свой уласны шлях да Бога і ў жыцці»; «Іх вера прыйдзе ў свой час». Суцяшае думка пра тое, што шмат дабра — дабрыня, любоў да бедных, малітва, клопат і спачуванне — перадаецца бацькамі, нават калі вера больш юнага пакалення выяўляецца інакш.
Марыя і Юзаф задаваліся пытаннем, што ж найшло на Езуса, калі Ён уцёк і пакінуў іх занепакоенымі і ўстрывожанымі. Ён адказаў, што павінен займацца справамі свайго Айца, і гэты адказ актуальны таксама для нас. Многія людзі займаюцца справамі свайго бацькі інакш, чым я ці іх бацька. Важна, што неяк, дзесьці, мы, спрабуючы жыць добрым жыццём, займаемся «справамі Айца нашага»!
Донал Ніры SJ, Пасланец Святога Сэрца, студзень 2021 г.
Чытаць далей
Будзьце як святы Францішак Асізскі
Успамін святога Францішка Асізскага адзначаецца 4 кастрычніка. Гэты ж дзень азначае заканчэння часу малітвы за стварэнне, які распачаўся 1 верасня, і запрашае нас ушанаваць святога заступніка экалогіі. Святы Францішак быў містыкам, які, «верны Святому Пісанню, прапануе нам прызнаць прыроду цудоўнай кнігай, праз якую да нас прамаўляе Бог і пераказвае нам штосьці са сваёй прыгажосці і дабрыні» (Laudato Si, 12).
Усведамляючы, наколькі глыбока ўсё ўзаемазвязана, святы Францішак добра разумеў тое, што мы сёння называем інтэгральнай экалогіяй. Гэтак жа, як Езус праводзіў шмат часу на прыродзе, назіраючы за вераб’ямі (Лк 12:6) і драбнюткімі зернейкамі (Лк 17:5), так і святы Францішак жыў у поўнай гармоніі са стварэннем. Ён паказаў нам, што клопат пра стварэнне неаддзельны ад клопату чалавека пра чалавека, ад справядлівасці для бедных і ад нашага ўнутранага спакою. Назіраючы, як усё звязана, і жывучы гэтым бачаннем з радасцю і адкрытым сэрцам, святы Францішак быў — і ёсць — моцна любімы. Ён вядзе нас да істоты таго, што значыць быць чалавекам, і запрашае да глыбокага ўнутранага навяртання: «як закаханы чалавек, Францішак кожны раз, калі глядзеў на сонца, месяц ці найменшых жывёлаў, складаў спеў, уключаючы ў сваё праслаўленне ўсё стварэнне» (Laudato Si’, 11).
Мы пакліканы ўсвядоміць гэта, каб аднавіць разбураныя адносіны з прыродным светам і адзін з адным. Мы пакліканы адвярнуцца ад разбурэння і, адчуваючы цесную сувязь з усім існуючым, больш клапаціцца пра наш агульны дом.
Трыёна Доэрці і Джэйн Мелет, «Пасланнік Святога Сэрца» , кастрычнік 2021 г.
Чытаць далей
Удзячнасць
Шмат можна сказаць пра ўдзячнасць. Жыццё – каштоўны дар, які мы павінны шанаваць, а таксама атрымліваць асалоду ад яго. Я ведаю адну цудоўную жанчыну, якая сцвярджае, што трэба жыць з удзячным сэрцам. І нараніцы, і ўвечары яна дзякуе Богу. Каб жа мы ўсе маглі рабіць так кожны дзень. Не толькі дзякаваць Богу за каштоўны дар. Нам самім карысна заўважаць і цаніць тое, што атрымліваем. Гэта паляпшае наш светапогляд. Мы становімся больш пазітыўнымі і бачым яшчэ больш добрых рэчаў, якія Бог дае нам.
Многае мы ўспрымаем як належнае, а такое стаўленне можа прывесці да негатытывізму. Жыць з удзячным сэрцам азначае ведаць, што Бог даў нам усё і што Ён лічыць дастатковым, каб мы былі шчаслівыя. Вось дзень, які стварыў Пан, будзем радавацца і весяліцца.
Mary Hunt, The Sacred Heart Messenger, February 2022
Чытаць далей
Удзячнасць за харчовыя рэсурсы
Мы марнуем шмат ежы.
Мы купляем зашмат.
Нас зачароўваюць такія зніжкі, як «3 па цане 2».
Папа Францішак пра марнаванне ежы:
«Нашы бабулі і дзядулі некалі настойвалі на тым, каб не выкідваць рэшткі ежы. Спажывецтва прызвычаіла нас штодня марнаваць ежу, і мы ўжо няздольныя бачыць яе сапраўдную каштоўнасць… Выкідваць ежу — гэта як красці са стала бедных і галодных: паводле звестак агенцтва ААН па харчаванні, штогод псуецца або марнуецца каля 1,3 мільярда метрычных тон (1,43 мільярда тон) ежы, або траціна таго, што вырабляецца для спажывання чалавекам».
На ўзор Езуса, Папа Францішак завастрыў мову, каб падкрэсліць сваю думку. Ён нагадаў пра тое, чаго мы не хочам чуць. Марнуючы ежу, мы не паважаем тое, што дае нам зямля. Клопат пра зямлю — гэта не толькі экалагічны падыход, але і забяспячэнне справядлівага размеркавання рэсурсаў Зямлі і ўдзячнасць за тое, што яна нам дае.
Donal Neary SJ, The Sacred Heart Messenger, September 2022
Чытаць далей
Дапамагаем адно аднаму і клапоцімся пра наш агульны дом
Варта даследаваць багацце абранага Папам тэрміна для Зямлі-маці: наш супольны дом. Слова «дом» абуджае цэлы свет успамінаў і эмоцый. Калі ў вас было шчаслівае дзяцінства, дом — гэта месца, да якога захоўваецца велізарная прыхільнасць: яно лучыць добрыя адносіны і асаблівасці месца, дзе пачалося вашае жыццё. Як казаў Элвіс Прэслі, дом там, дзе сэрца. Гэта перагукаецца з прымаўкай: «Памяшканне будуецца рукамі, але дом можна пабудаваць толькі сэрцам».
Папа кажа:
Наш супольны дом – гэта як сястра, з якой мы разам існуём, і як прыгожая маці, якая бярэ нас у абдымкі (Laudato Si’, 1).
Цяжка ўявіць сабе больш кранальную назву для свету, чым «наш супольны дом». «У сярэдзіне мінулага стагоддзя, пасля пераадолення шматлікіх цяжкасцяў, з’явілася тэндэнцыя разумення зямлі як айчыны, а чалавецтва як народу, які насяляе супольны дом» (Laudato Si, 164).
Мы павінны зноў адкрыць тое, што цешыла сэрцы нашых продкаў — глыбокае і поўнае любові пачуццё сувязі з планетай Зямля і ўсімі яе жыхарамі. У дзяцінстве мы жылі, магчыма, у невялікім доме; цяпер мы дзелім адну планету, і, як святы Францішак Асізскі ў свой час, мы адказваем за яе абарону і аднаўленне.
Brian Grogan SJ, Finding God in a Leaf: The Mysticism of Laudato Si’
Чытаць далей
Асвоіцца ў свеце Бібліі
І ў смутку, і ў сумневах мы можам з даверам звярнуцца да Бібліі. Адкрыўшы яе і ўчытаўшыся ў пэўныя вершы, мы фактычна ствараем сваю асабістую мапу пакояў, дзе адчуваем сябе як дома з Богам і з сабой. Гэтыя пакоі становяцца нашым домам. Мы можам наведваць іх, пачынаючы дзень, або ціха адпачываць у іх вечарам. Гэтыя вершы становяцца месцамі, дзе мы ўкараняемся і расцём, як пладаноснае дрэва з першага псальма, «лісце якога не вяне».
Пісанні нагадваюць нам, што мы ніколі не прыходзім дадому ў самоце! Божае слова — гэта запрашэнне да размовы, вербальнай ці бязмоўнай. Часта гэтая размова прывядзе ў кампанію людзей з біблійных гісторый.
Асвойванне ў Божым слове дазваляе быць у адзіноце, калі гэта нам патрэбна. Але таксама дае цікавую кампанію людзей, якія могуць суцешыць нас у смутку і патурбаваць нас, калі нам занадта камфортна.
Alan Hilliard, The Sacred Heart Messenger
Чытаць далей
Адшуканне шчасця праз духоўнасць
Людзі прагнуць шчасця. Часам мы шукаем яго не ў тых месцах, і таму адчуваем сябе больш няшчаснымі, чым у пачатку пошукаў. Часам менавіта гэты неабдуманы выбар спараджае яшчэ глыбейшую асабістую і супольную няшчаснасць. Гэтае рэчыва на адпачынку мне не пашкодзіць. Гэта проста трохі задавальнення. Усё добра, я спакойна сяду за руль. Чалавечы вопыт пацвярджае, што найбольшае шчасце нам прыносіць спачуванне і шчодрасць, якія мы выяўляем у розных звычайных жыццёвых абставінах, праз усе тыя «маленькія, безыменныя, забытыя ўчынкі / Дабрыні і любові» (William Wordsworth, ‘Tintern Abbey’), якія звычайна запаўняюць большую частку нашага дня. Уважлівасць да іншых спрыяе задавальненню і спакою, што, у сваю чаргу, умацоўвае нас, каб мы цешыліся радаснымі хвлінамі і давалі рады са смутнымі. Безадказныя стымулы часам выдаюць сябе за шчасце. Аднак яны звычайна павярхоўныя і мімалётныя, пакідаюць паслясмак пусткі. Шчасце — гэта спакой і задавальненне, якія дапамагаюць нам адказна трымацца добрага курсу. Павярхоўныя пачуцці ўздыму хутка праходзяць. Развіццё здаровай духоўнасці дапаможа нам знайсці трывалы спакой, бо шлях да спакою ляжыць праз рэфлексіўнае жыццё і навучанне на ўласным досведзе таму, што значыць быць сапраўдным чалавекам. Калі няма навыку хаця б мінімальнай рэфлексіі, мы жывём павярхоўна і не дасягаем глыбіні.
Jim Maher SJ, Reimagining Religion: A Jesuit Vision
Чытаць далей