Слуханне Евангелля

Большасць выходных я адпраўляю Імшу ў адной з нашых мясцовых турмаў. Звычайна на Імшу прыходзіць каля 10-15 працэнтаў зняволеных, што значна больш, чым можна было чакаць. Яны прыкладна падзяляюцца на тры групы: першая – гэта «католікі-калыскі», людзі, якія павінны быць там і адзіныя, хто калі-небудзь стварае праблемы; другія – прадстаўнікі розных рэфармаваных традыцый, якія не ўсталі з ложка своечасова для англіканскай службы; трэція – людзі, якія выглядаюць так, быццам ніколі ў жыцці не былі ў храме. Можа, трэцяя група прыйшла з цікаўнасці, каб проста было чым заняцца. Яны паняцця не маюць, дзе яны і як сябе паводзіць, але яны ж слухаюць больш за ўсіх.

Раней я здзіўляўся чаму, пакуль адзін з іх, Кола, ганец, не сказаў мне:
«Ойча, турэмны тэрмін з’яўляецца даволі відавочным знакам у жыцці любога чалавека, што план А насамрэч не працуе. І калі ў вас ёсць план Б, які можа спрацаваць, вам могуць паверыць, а могуць і не паверыць, могуць пагадзіцца з вамі, а могуць і не, але яны заўсёды будуць вас сумленна слухаць». У гэты момант я падумаў пра сябе: “Так, таму я ўстаў сёння раніцай. Я ведаў, што была прычына”. Ёсць шмат пакоры ва ўсведамленні, што людзі, якім ты прапаведуеш, цалкам магчыма, упершыню чуюць Евангелле.

Іх заданне, нічым не адрозніваючыся ад нашага, – быць прысутнасцю Хрыста ў месцы, дзе яны жывуць і працуюць. Я не думаю, што існуе такі Касцёл, які не мог бы нечаму навучыцца ў каталіцкіх хрысціянскіх супольнасцяў «знутры».

Paul O’Reilly SJ, Hope in All Things

Чытаць далей

Што такое Валадарства Божае?

Што такое Валадарства Божае? Адказаць на гэтае пытанне няпроста. Аднойчы нейкі чалавек трапіў пад лівень у ажыўленым горадзе сярод дня. Дождж заспеў людзей знянацку, і калі яны туліліся ў пошуках сховішча, заўважыў, як юнакі падышлі да хлопчыка ў інвалідным вазку і дапамаглі ягонай маці вынесці яго з-пад дажджу. Іншы мужчына трымаў сваю куртку над галавой жонкі, калі ледзяны дождж прамачыў яго кашулю і павольна сцякаў па спіне. Дзяўчына ўстала з зацішнага і ўтульнага месца ля дзвярэй, каб прапанаваць яго пажылой жанчыне. Маладая маці ахінула сваіх маленькіх дзяцей у паліто, каб схаваць і абараніць іх.

Гэта так проста, але для таго, хто назірае, кожны ўчынак сведчыць, што Божае Валадарства цалкам жывое; трэба толькі пачаць клапаціцца пра іншага найперш, а не пра сябе. Валадарства Божае — гэта не геаграфічнае месца і не агароджаны сад. Гэта не прастора, куды трэба дабрацца, а рэальнасць, якой трэба жыць. Маецца на ўвазе не далёкая будучыня, але жыццё цяперашняе, паўнавартаснае і жывое, свабоднае і радаснае, для іншых і з іншымі, каб Божая хвала магла аб’яўляцца зноў і зноў, нават у зімовую сцюжу.

Vincent Sherlock, Let Advent be Advent

Чытаць далей

Нашы адносіны з Богам

Першая Пасха разбіла ўсе чаканні вучняў. Пасха працягвае разбіваць нашыя чаканні. Уваскрослы Пан працягвае захопліваць нас знянацку. Ён стаіць сярод нас, нават калі надзея здаецца страчанай; Ён кранае нас сваёй прысутнасцю тады, калі мы гэтага менш за ўсё чакаем. Калі мы найбольш усведамляем сваю няздольнасць ісці за Ім, Ён прамаўляе сваё слова супакою, бо нават калі мы няверныя, Ён застаецца верным. Пасха абвяшчае, што гісторыя нашых адносін з Панам ніколі не скончыцца, таму што Яго адносіны з намі ніколі не скончацца. Ён працягвае быць сярод нас, запэўніваючы нас у сваёй прысутнасці, прапаноўваючы нам свой дар супакою і пасылаючы нас як сваіх пасланцоў надзеі.

Martin Hogan, The Word is Near You, on Your Lips and in Your Heart

Чытаць далей

Крочыць разам у Хрысце

У гісторыі Мукі ёсць дзве пасудзіны з вадой. Адна — Пілата, які здымаў з сябе ўсю адказнасць. Другая — тая, у якой Езус абмывае іншых, шчодра напітваючы іх любоўю.

Дзве пасудзіны заўсёды перад намі. Езус паказвае нам, што калі ты становішся на бок абяздоленых, твой дух узрастае. Калі наша апантанасць сабой памяншаецца, жыццё робіцца паўнейшым, а гарызонты пашыраюцца. Падняць ручнік не значыць стаць анучай. Мы пакліканы служыць не жаданням людзей, а іх патрэбам. Мы служым іншым у імя Хрыста. Мы дзелімся тым, што маем, але, што важней, тым, кім мы з’яўляемся, асабліва з людзьмі адрынутымі і адчужанымі. Жывая прысутнасць перамяняе нас, паказвае сэрца Бога, прарокаў, прапаведнікаў і гарачых сведкаў Евангелля. Яны кідаюць нам выклік пытаннямі, якія нас хвалююць і трывожаць, бо даюць нам магчымасць зірнуць на Муку і Вялікдзень новымі вачыма і сэрцамі.

Вялікдзень заклікае нас памятаць пра Пана, калі мы збіраемся на Эўхарыстыі. Сваю будучыню ў свеце Ён давярае нам у Касцёле.

John Cullen, The Sacred Heart Messenger, April 2022

Чытаць далей

Выхад у “пустыню”

Вялікі пост — гэта час, каб адказаць на той голад, які ляжыць у аснове нашага быцця, голад больш глыбокай сувязі са Стварыцелем, голад свежасці ў жыцці, голад таго, чаго мы сапраўды прагнем. Ці ёсць лепшае месца, каб разабрацца з усім гэтым, чым «пустыня»? Час ад часу мы апынаемся ў пустынных месцах. Часам гэта непрыемны вопыт, а часам нашае прагненне адысці ад штодзённасці і вызваліць месца для разважанняў кіруецца Духам, і мы там не застаёмся ў адзіноце.

Tríona Doherty and Jane Mellett, The Deep End: A Journey with the Sunday Gospels in the Year of Mark

Чытаць далей

Што «ўзяць» на Вялікі пост

«Ад чаго вы адмаўляецеся на Вялікі пост?» – Цукеркі! Па-дзіцячы? Вядома. Аднак у дзяцінстве сорак дзён абыходзіцца без салодкага было сур’ёзным выпрабаваннем. Дзень святога Патрыка быў адзіным святлом у, здавалася б, бясконцым падарожжы адрачэння ад прыемных рэчаў.

Вялікі пост мае і іншыя аспекты. Нашае ўнутранае дзіця можа адмовіцца ад прысмакаў, але мы як дарослыя вернікі ідзём у асаблівую прастору разважанняў і пакаяння, дзе мы падлічваем і прымаем тое, што знаходзім, нібы ў скарбніцу, з якой выносіцца старое і новае. Там мы можам знайсці ўспаміны пра напоўненыя верай і нявіннасцю дні, калі маліцца было так лёгка.

Акрамя «адмовіцца» ў Вялікім посце, ці ёсць месца для «ўзяць»? Напрыклад, больш пазітыўны погляд на рэчаіснасць. Рэгулярны ўдзел у нядзельнай святой Імшы. Ці ёсць на велікапосным шляху месца для сацыяльнай справядлівасці, працы на карысць бліжніх, дабрачыннасці, валанцёрства? Спробам змяніць жыццё іншых да лепшага? Магчыма, калі мы будзем прабачаць хоць нешта, больш любіць і дзяліцца, шчыра маліцца, прымаць удзел, мы ўбачым, што замест адмовы ад прысмакаў, нас агорне духоўная слодыч, сапраўднае пачуццё дабрыні.

Вінцэнт Шэрлак, The Sacred Heart Messenger, люты 2023 г

Чытаць далей

Вялікі пост: час слухаць

Звеставанне вяртае нас да вытокаў Вялікага посту – да абвяшчэння Уцелаўлення Божага і да Марыі, якая кажа «так» удзелу ў ім. Гэта паведамленне з нябёсаў: неўзабаве на зямлі народзіцца Сын Божы. Цяпер пачынаецца таямніца, якая цягам Вялікіга посту дойдзе да завяршэння.

Уцелаўленне поўнае людзей: Марыя, Юзаф і Альжбета і двое немаўлят ва ўлонні маці. Мы ўсе так пачыналі. Сын Божы не прыйшоў бы на зямлю без чалавечага паходжання. У Яго была маці, як і ва ўсіх нас. Мы прыгадваем свае пачаткі.

Можна сказаць, у Вялікім посце ідзецца больш пра людзей, чым пра абрады. Варта прысвяціць час радаснаму перажыванню сямейнага жыцця, намагаючыся штосьці даць сям’і і супольнасці закмест таго, каб меркаваць нешта атрымаць. Можна чымсьці падзяліцца з тымі, хто ў патрэбе. Ахвяраваць свой час і асабістыя таленты. Вялікі пост запрашае ўслухацца ў Божае слова і іншага чалавека.

Донал Ніры SJ, The Sacred Heart Messenger, красавік 2023 г

Чытаць далей

Місія святога Патрыка

За стагоддзі, якія мінулі з ягонай смерці, пра самага вядомага святога Ірландыі людзі склалі мноства легенд, гісторый і паданняў. Варта было б аддзяліць чалавека ад міфа, вярнуцца да твораў святога Патрыка, у тым ліку да “Споведзі”.

У гэтым простым творы ярка выяўляецца давер Патрыка да Бога і ўдзячнасць за тое, што Ён дасягнуў так многага з дапамогай такога слабога інструмента. Гэта ні ў якім разе не прымяншае унікальнага святла, якое “Споведзь” пралівае на сціплага місіянера Хрыста, які прынёс ірландскаму народу Евангелле любові. Вялікі місіянер азірнуўся на сваё жыццё і ўбачыў лабірынт цудоўнай Божай задумы.

Калі ён праглядае свой жыццёвы шлях, які, па яго словах, быў поўны памылак і недахопаў, то ў нібы выпадковых падзеях, зусім невытлумачальных у той час, калі яны адбываліся, цяпер ён бачыць руку Бога, рэалізацыю ўтоенага плана збаўлення ірландцаў. Ніякімі надзвычайнымі цудамі не быў пазначаны яго шлях па Ірландыі, тым не менш, Патрык крануў сэрцы маладых людзей, якія сцякаліся да яго і прысвяцілі сваё жыццё наследаванню Хрыста ў святарстве і манаскім жыцці.

Істотныя веды пра святога палягаюць не столькі ў датах і месцах, колькі ў яго святасці, каштоўнасцях, тым, што яго натхняла, і ў духоўнай барацьбе. На гэты конт звестак хапае. Патрык расказвае пра сваю місію і падкрэслівае ролю Бога ў ёй. Часта няправільна разуметы ў мінулым, Патрык спадзяваўся, што яго чытачы нарэшце зразумеюць, як ён ставіўся да сваёй доўгай, цяжкай, але ў канчатковым выніку паспяховай місіі. Яго гісторыя – гэта гісторыя Божай ласкі, якая выклікае здзіўленне і ўдзячнасць.

Морыс Хоган SSC, у прадмове да Эйдана Дж. Ларкіна, Духоўнае падарожжа святога Патрыка

Чытаць далей

Абдымі пустыню

Ёсць дзэнская прымаўка: «Адпусці ці будзеш цягнуты», і ніхто не хоча, каб яго цягалі. Вялікі пост запрашае нас прыняць гэты час пустыні. Калі мы посцімся ад рэчаў, якія для нас не з’яўляюцца жыццёва важнымі, мы таксама актыўна вызваляем прастору для таго, каб Бог зноў удыхнуў жыццё і любоў у нашы сэрцы. Мы робім гэта з даверам, што Бог, які любіць нас, хоча, каб мы выбралі жыццё і ліквідавалі перашкоды, якія стаяць на шляху. Гэта «добрая навіна», сапраўдная метанойя (змена мыслення). Божае Валадарства здзяйсняецца ў нас і вакол нас, яшчэ не завершанае, але з кожнай вандроўкай у пустыню мы набліжаемся да гэтай рэальнасці. Няхай гэты час Вялікага посту стане перыядам ласкі.

Трыёна Доэрці і Джэйн Мелет, The Deep End: A Journey with the Sunday Gospels in the Year of Mark

Чытаць далей

Супакойся, спыніся і дыхай

Невыпадкова Езус праводзіць у пустыні сорак дзён; гэта вельмі асаблівая біблійная адзінка часу. Нагадвае пра вандраванне народа Ізраэля па пустыні сорак гадоў; пра вялікі патоп, які доўжыўся сорак дзён; пра саракадзённы пост Майсея на гары Сінай (Дрг 9:18) і Іллі каля гары Гарэб (1 Вал 19:8). Мы знаходзімся ў добрай кампаніі, калі ўваходзім у пустыню – у месца аб’яўлення Бога. Падчас Вялікага посту карысна адысці ад звычайнай руціны, супакоіцца, спыніцца і проста дыхаць. Не трэба яе баяцца, бо Евангелле паказвае нам, што часам, праведзеным у пустыні, кіруе Дух. Мы не будзем у самоце.

Tríona Doherty and Jane Mellett, The Deep End: A Journey with the Sunday Gospels in the Year of Mark

Чытаць далей