Пакліканне служэння
Калі вы глядзіце на святара ў сваёй парафіі, падумайце, каго вы бачыце, а не пра тое, што бачыце. Святар — гэта чалавек, які ў нейкі момант свайго жыцця адчуў, што Бог жадае, каб ён стаў святаром. Святар — гэта той, хто ведае няўпэўненасць, сумневы і расчараванне, але ўсё ж такі знаходзіць веру каштоўнай і абірае служэнне як шлях жыцця. Святар — гэта той, хто шануе добрае слова і мае велізарную патрэбу ў вашай малітоўнай падтрымцы. Калі мы бачым святара з пункту гледжання “што робіць”, ён становіцца функцыяй, раздавальнікам паслуг, кантактам, з якім проста трэба звязацца, калі патрэбна паслуга. Калі Езус пасылаў Дванаццаць, Ён ведаў, што людзі маюць патрэбу ў іх гэтак жа моцна, як і яны маюць патрэбу ў людзях. Гэтая праўда застаецца нязменнай.
Падумайце зараз пра святароў, якіх вы ведаеце, пра манахаў і манахінь, якіх вы ведаеце, і ўспомніце іх узаемадзеянне з вамі на працягу жыцця. Моманты смутку і гора, няўпэўненасці ці страху, хваробы ці напружання – і моманты святкавання і радасці, – дзе ён ці яна былі? Хутчэй за ўсё, вельмі блізка да вас і вашых блізкіх. Так, калі вы чуеце крытыку ў адрас святароў ці кансэкраваных асоб, пры ўмове, што яна шчырая, прыміце, зразумейце яе і паспачувайце пакрыўджаным, але, калі адчуваеце, што яна несправядлівая, то вы маглі б сказаць: «Я такога не перажыў, у мяне іншы досвед» — і прынамсі такім чынам ушануеце шлях, абраны ў адказ на Божы заклік. Бо Езус заўважыў людзей і адчуваў, што ім патрэбныя святары. Магчыма, вы маглі б пагаварыць пасля Імшы; усміхнуцца, паціснуць руку і сказаць: «Дзякуй за тое, што вы робіце. Мы рады, што вы тут, сярод нас. Дарэчы, я памаліўся за вас у нядзелю».
Vincent Sherlock, Let Advent be Advent
Чытаць далей
Бог – наша самае глыбокае жаданне
Папулярны вобраз містыка: чалавек, які праводзіць шмат часу сам-насам у адзінокай малітве, адрэзаны ад мітуслівага свету. Аднак містыка прыроды — гэта дар для ўсяго чалавецтва! Магчыма, вы не з тых, хто праводзіць шмат часу сам-насам з Богам, але, сузіраючы прыроду, хіба не адчуваеце, як расце вашае захапленне, усведамленне таго, што кожная часцінка стварэння спявае вам песню і запрашае вас падхапіць яе мелодыю? Хіба не ўзнікае ў вас пачуццё цуду, калі вы захапляецеся вынаходлівасцю прыроды? Калі вы хвалюецеся з-за бязладдзя жыцця, ці можаце вы ахінуць яго ўдзячнасцю за нязменнасць натуральных законаў росту? Вы маеце надзею, што, магчыма, Бог не пакінуў гэты хаатычны свет на волю яго ўласных разбуральных механізмаў, а творча працуе над тым, каб вярнуць яго да задуманай прыгажосці?
Папа Францішак кажа:
«Успрыманне ўсялякага стварэння, спеў гімну ў гонар існавання — гэта радаснае жыццё ў любові Бога і ў надзеі. Такое сузіранне стварэння дазваляе нам адкрыць у кожнай
рэчы пэўную навуку, якую імкнецца пераказаць нам Бог, бо для веруючага чалавека сузіранне стварэння — гэта таксама прыслухоўванне да зместу паслання, гэта слуханне яго таямнічага і нячутнага голасу» (Laudato Si, 85).
Каб быць містыкам, неабавязкова быць чалавекам, у якога падгінаюцца калені — хоць Бог і прыцягвае некаторыя сэрцы да гэтай ціхай блізкасці. Усё, што вам трэба зрабіць, гэта доўга і з любоўю глядзець на стварэнне і дазволіць яму прамаўляць да вашага сэрца.
Brian Grogan SJ, Finding God in a Leaf: The Mysticism of Laudato Si’
Чытаць далей
Кіраванне свабодай
Дахаў быў бліжэй да Мюнхена, чым я меркаваў. Па нейкай прычыне я думаў, што згублюся ў сельскай мясцовасці — з вачэй і з памяці. Падчас экскурсіі я даведаўся, што ён быў пабудаваны ў пачатку 1930-х гадоў. Пабудаваны не для таго, каб зняволіць якую-небудзь канкрэтную этнічную групу, а для тых, хто публічна не пагаджаўся з палітыкай Гітлера. З часам гэта змянілася.
Экскурсія была адначасова змрочнай і займальнай. Шмат чаго запомнілася, але адну частку я ніколі не забуду. У канцы экскурсіі гід апісаў дні, калі нямецкія салдаты пакінулі лагер, пакінуўшы вязняў у іх бараках. Як толькі вязні даведаліся, што салдат няма, яны хацелі пакінуць лагер, але афіцэры саюзнікаў, якія адказвалі за вязняў, настойвалі на тым, каб яны заставаліся там, дзе былі. Праз некалькі дзён саюзныя войскі знайшлі шлях у лагер і вызвалілі вязняў. Вайскоўцы былі шакаваныя тым, што ўбачылі.
Камандзіры лагераў саюзнікаў мелі рацыю. Калі б вязні выйшлі на адкрытыя дарогі, яны маглі б загінуць або быць атакаванымі наступаючымі войскамі, якія здалёк не пазналі б гэтых людзей.
Я некаторы час стаяў моўчкі, пакуль экскурсія заканчвалася. Ціхі голас прабіраўся ў маю душу і казаў: «Часта цяжэй справіцца са свабодай, чым з палонам». Гэты ціхі голас і вобраз таго лагера вярталіся да мяне шмат разоў, калі я сутыкаўся са зменамі, з якімі суправаджаліся новыя выклікі і магчымасці.
Алан Хіліярд, «Акунанне ў жыццё: 40 разважанняў для крохкай Зямлі»
Жыццё ў звычайны час
Штогод ёсць трыццаць тры ці трыццаць чатыры нядзелі звычайнага перыяду, у залежнасці ад даты Вялікадня. Слова „звычайны“ не азначае чагосьці асаблівага ці адметнага. Тым не менш, звычайны перыяд складае большую частку літургічнага года, і не з’яўляецца нязначным і нецікавым. Гэты час называецца „звычайным“, таму што ён пранумараваны. Лацінскае слова „ordinalis“ адносіцца да лічбаў у паслядоўнасці. Тыдні звычайнага перыяду ўяўляюць сабой упарадкаванае жыццё Касцёла, калі мы не святкуем і не посцімся. Звычайны перыяд ідзе пасля Божага Нараджэння і заканчваецца, калі пачынаецца Вялікі пост. Другая частка пачынаецца пасля Пяцідзесятніцы і вядзе нас да Адвэнту.
Гісторыя жыцця, місіі, паслання і служэння Езуса раскрываецца для нас падчас Звычайнага перыяду: цуды, прыпавесці, пакліканне Дванаццаці, Нагорная пропаведзь, дар Хлеба жыцця — усё гэта злучае нас з евангельскім шляхам, якім мы запрошаны ісці.
Як і ўсе літургічныя перыяды, Звычайны перыяд прызначаны для таго, каб яго пражываць! Мы не з’яўляемся пасіўнымі атрымальнікамі літургіі ці хрысціянскага жыцця. Мы пакліканы быць паўнавартаснымі, актыўнымі ўдзельнікамі разнастайнага жыцця Езуса і прыносіць звычайнасць жыцця ў літургію.
Звычайны перыяд – гэта што заўгодна, але зусім не звыклы ці сярэдні час. Гэта час, калі Бог робіць незвычайныя рэчы ў жыцці звычайных людзей. Гэта ўсведамленне таго, што паўсядзённыя моманты нашага звычайнага жыцця напоўнены Божай прысутнасцю.
Мы ўсе стараемся ісці гэтым евангельскім шляхам у штодзённасці тут і цяпер, у блытаніне, беспарадку, таямніцы і шэрых буднях. Тут ёсць Бог.
John Cullen, The Sacred Heart Messenger, June 2023
Чытаць далей
Нябачны боль і неабходнае ацаленне
Усе мы параненыя і ўстрывожаныя; кожнаму ёсць што лячыць. Не заўсёды патрэбна фізічнае ацаленне, часам нам баляць эмацыйныя шнары, пакрыўджаныя пачуцці, жалоба па блізкім. Тады трэба, каб загаіліся адносіны і ўспаміны. Дзіўна, наколькі мы далікатныя, слабыя і ўразлівыя. Многія людзі носяць у сабе нізкую самаацэнку, пачуццё непаўнавартасці, недахоп чалавечай годнасці, няўпэўненасць у сабе, адчуваюць сябе нікчэмнымі. Шлях да іх ацалення ляжыць праз словы пахвалы, падтрымкі і падтрымкі. Куды б вы ні пайшлі сёння, сейце словы падтрымкі і проста назірайце, што будзе далей. Найлепшы лекавы сродак — сяброўства. Сярод сяброў за кубкам гарбаты можна вылечыцца лепш, чым у шмат якіх кабінетах псіхолагаў. Нам трэба клапаціцца адно пра аднаго. Сакрэт у тым, каб навучыцца жыць з болем і даваць з ім рады, разумеючы, што гэта нармальна, калі не ўсё ОК. Важна не тое, што з намі адбываецца, а тое, як мы з гэтым спраўляемся. Вядомы выраз: “Калі жыццё падносіць вам лімон, зрабіце з яго ліманад”. Крыху падбадзёрвання, добрае слова і ўважлівае вуха могуць лячыць людзей.
Terence Harrington OFMCap, The Sacred Heart Messenger, December 2023
Чытаць далей
Бог – наша самае глыбокае жаданне
Для Касцёла Марыя з’яўляецца ўзорам веры, любові і вучнёўства. У гімне «Magnificat» ёсць чацвёртая рыса, якая падмацоўвае ўсе астатнія. Марыя ўспрымаецца як узор жадання: яна дапамагае нам распазнаць тое, чаго мы хочам.
«Magnificat» пачынаецца так: «Велічае душа мая Пана, і ўзрадаваўся дух мой у Богу, маім Збаўцы» (Лк 1:46–47). Адзначым, што Марыя не кажа, што яна шчаслівая. Шчасце можа быць усяго толькі часовым задавальненнем, а вось радасці ўласціва няспыннасць, працягласць. Чаканне таго, чаго мы прагнем, – шчымлівае, цудоўнае прадчуванне. Гэта трохі падобна на тое, як дзеці чакаюць падарункаў на Божае Нараджэнне. Я памятаю гэтае чаканне значна выразней, чым любы атрыманы падарунак.
Можам сабе ўявіць, што Марыя распавядала Альжбеце пра перажыванні той ночы, калі нарадзіўся Езус, і іх было значна больш, чым у дзяцей, якія чакаюць падарункаў. Яна чакала Дзіця, якое насіла ў сваім улонні: Божага Сына. Яна прыняла сваю місію нарадзіць Збаўцу. Цяпер Яна заўсёды прагне таго, чаго жадаюць Сын і Бог Айцец для Яе, а праз Яе – у жыцці Божага народа.
Кожны раз, калі мы дасягаем нейкай важнай вехі або дасягаем таго, да чаго даўно імкнуліся, паслясмак задавальнення трывае нядоўга. Заўсёды з’яўляецца нешта іншае, каб прывабіць нас. Прычына ў тым, што мы хочам не проста прыгожых рэчаў, мы хочам самой прыгажосці; мы не хочам таго ці іншага дабра, мы хочам самой дабрыні. Карацей кажучы, мы хочам Бога. Бог – наша самае глыбокае жаданне.
Eamonn Walls SJ, The Sacred Heart Messenger, May 2023
Чытаць далей
Цяжары
Большасць людзей нясуць нейкія цяжары, вельмі часта ўскладзеныя іншымі людзьмі. Езус ясна кажа, што адносіны з Богам не павінны быць чарговым цяжарам для абцяжаранага народа. Сярод цяжараў, якія нёс Езус, былі і тыя, якія ўсклалі на Яго людзі, што варожа ставіліся да ўсяго, што Ён адстойваў. Найбольш абцяжараным Езус быў на на крыжы. Ён нёс гэты цяжар, каб дапамагчы нам несці наш цяжар. Сваім жыццём, смерцю і ўваскрасеннем Ён даў свету сілу Божай любові, сілу Святога Духа, жыватворную, умацоўваючую сілу. Святы Павел быў абцяжараны, калі пісаў Касцёлу ў Філіпах з вязніцы. Тым не менш, ён мог сказаць: « Усё магу ў тым, хто мяне ўзмацняе» (Флп 4:13). Пан умацоўвае нас, каб мы неслі свой цяжар і дапамагалі несці цяжары іншых. Як Павел піша цэрквам Галатыі: «Насіце цяжары адзін аднаго, і так выканаеце закон Хрыстовы» (Гал 6:2). Закон Хрыста, які ёсць законам любові, плодам Духа, не ўскладае цяжары, а дапамагае іх несці.
Martin Hogan, The Word is Near You, on Your Lips and in Your Heart
Чытаць далей
Наш духоўны дом
Аднаго чалавека спыталі: «Чаму ты застаешся ў Касцёле?» Адказ быў такі: «У мяне няма іншага духоўнага дому». Мы чуем слова і вяртаемся, часта падчас Вялікага посту. Мы адыходзім ад Бога ў малых ці вялікіх падарожжах. Бывае, не хочацца вяртацца, але калі мы вяртаемся, то ведаем, што мы – дома.
Касцёл – гэта дом, таму што гэта месца, дзе жыве Езус – не толькі ў будынку, але і сярод людзей. Езус жыве з кожным з нас, бо «Ён пасяліўся сярод нас». Ён таксама жыве сярод нас у супольнасці, «дзе двое ці трое сабраныя ў імя Маё».
Нам трэба зрабіць будынак і дух нашых сустрэч падобнымі да вяртання дадому. У нашых святынях мы кожны тыдзень чуем пра розныя патрэбы і святкаванні парафіі. Мы асабліва ўспамінаем хворых, паміраючых і тых, хто адыйшоў да Пана.
Кожны дапамагае будаваць дом. Святар не можа зрабіць гэта адзін. Ці можам мы гарантаваць, што ў кожнай парафіі будзе гасцінная група, група, якая падтрымлівае сувязь з мясцовымі жыхарамі і плануе мерапрыемствы, падзеі?
Donal Neary SJ, The Sacred Heart Messenger, February 2023
Чытаць далей
Слуханне Евангелля
Большасць выходных я адпраўляю Імшу ў адной з нашых мясцовых турмаў. Звычайна на Імшу прыходзіць каля 10-15 працэнтаў зняволеных, што значна больш, чым можна было чакаць. Яны прыкладна падзяляюцца на тры групы: першая – гэта «католікі-калыскі», людзі, якія павінны быць там і адзіныя, хто калі-небудзь стварае праблемы; другія – прадстаўнікі розных рэфармаваных традыцый, якія не ўсталі з ложка своечасова для англіканскай службы; трэція – людзі, якія выглядаюць так, быццам ніколі ў жыцці не былі ў храме. Можа, трэцяя група прыйшла з цікаўнасці, каб проста было чым заняцца. Яны паняцця не маюць, дзе яны і як сябе паводзіць, але яны ж слухаюць больш за ўсіх.
Раней я здзіўляўся чаму, пакуль адзін з іх, Кола, ганец, не сказаў мне:
«Ойча, турэмны тэрмін з’яўляецца даволі відавочным знакам у жыцці любога чалавека, што план А насамрэч не працуе. І калі ў вас ёсць план Б, які можа спрацаваць, вам могуць паверыць, а могуць і не паверыць, могуць пагадзіцца з вамі, а могуць і не, але яны заўсёды будуць вас сумленна слухаць». У гэты момант я падумаў пра сябе: “Так, таму я ўстаў сёння раніцай. Я ведаў, што была прычына”. Ёсць шмат пакоры ва ўсведамленні, што людзі, якім ты прапаведуеш, цалкам магчыма, упершыню чуюць Евангелле.
Іх заданне, нічым не адрозніваючыся ад нашага, – быць прысутнасцю Хрыста ў месцы, дзе яны жывуць і працуюць. Я не думаю, што існуе такі Касцёл, які не мог бы нечаму навучыцца ў каталіцкіх хрысціянскіх супольнасцяў «знутры».
Paul O’Reilly SJ, Hope in All Things
Чытаць далей
Што такое Валадарства Божае?
Што такое Валадарства Божае? Адказаць на гэтае пытанне няпроста. Аднойчы нейкі чалавек трапіў пад лівень у ажыўленым горадзе сярод дня. Дождж заспеў людзей знянацку, і калі яны туліліся ў пошуках сховішча, заўважыў, як юнакі падышлі да хлопчыка ў інвалідным вазку і дапамаглі ягонай маці вынесці яго з-пад дажджу. Іншы мужчына трымаў сваю куртку над галавой жонкі, калі ледзяны дождж прамачыў яго кашулю і павольна сцякаў па спіне. Дзяўчына ўстала з зацішнага і ўтульнага месца ля дзвярэй, каб прапанаваць яго пажылой жанчыне. Маладая маці ахінула сваіх маленькіх дзяцей у паліто, каб схаваць і абараніць іх.
Гэта так проста, але для таго, хто назірае, кожны ўчынак сведчыць, што Божае Валадарства цалкам жывое; трэба толькі пачаць клапаціцца пра іншага найперш, а не пра сябе. Валадарства Божае — гэта не геаграфічнае месца і не агароджаны сад. Гэта не прастора, куды трэба дабрацца, а рэальнасць, якой трэба жыць. Маецца на ўвазе не далёкая будучыня, але жыццё цяперашняе, паўнавартаснае і жывое, свабоднае і радаснае, для іншых і з іншымі, каб Божая хвала магла аб’яўляцца зноў і зноў, нават у зімовую сцюжу.
Vincent Sherlock, Let Advent be Advent
Чытаць далей