Давер да Бога
Трывога з’яўляецца прычынай многіх глабальных праблем; яна таксама бывае папераджальным знакам таго, што ў дадзены момант Бог не на першым месцы для мяне.
Дзень турботаў можа больш знясіліць, чым дзень напружанай працы. Нішто не марнуе больш энергіі, чым заклапочанасць. Гэта пустая трата часу, што не прыносіць карысці. Неспакой можа пашкодзіць здароўю, павысіць крывяны ціск, выклікаць дэпрэсію, узняць узровень стрэсу і выклікаць бяссонне. Трывога сапраўды можа стаць павольным забойцам.
Няма таблетак, якія б пазбавілі цябе ад яе; ні семінар, ні кніга, ні кампакт-дыск не перашкодзяць хвалявацца. Адказ – аддаць Богу кантроль над сваім жыццём. Давярай Яму. Заўтрашні дзень пакінь Богу. Не пераходзь праз масты, пакуль не дойдзеш да іх. Не адкрывай парасон, пакуль не пачнецца дождж.
Перадай Богу ўсё: сябе, свае праблемы, планы і здароўе – усё. Даверся і аддайся Яму. Твая будучыня ў Божых руках, і ў Божых руках надзейна. Абапрыся на Яго, і ўсё будзе добра. Прасцей сказаць, чым зрабіць. Можа спатрэбіцца час. Але гэта працуе.
Terence Harrington OFMCap,
The Sacred Heart Messenger, December 2023
Бог суправаджае нас у часы страху
У чужым горадзе мне сказалі трымацца за кагосьці мясцовага, калі буду пераходзіць дарогу – з ім я буду ў бяспецы. Па праўдзе, я быў моцна напалоханы ў горадзе, перапоўненым транспартам. Страх на гэты раз быў пераможаны з дапамогай іншага чалавека, таго, хто дапамог мне перайсці вуліцу.
Многія з нашых страхаў знікаюць, калі мы дзелімся з кімсьці; не адразу сыходзяць, але штосьці змяняецца. Мы можам дапамагаць адзін аднаму, таму што мы ўсе часам баімся, як людзі баяліся (і ўсё яшчэ баяцца) COVID. Падчас цяжкай страты мы баімся адзіноты. Тое самае і ў старасці. Ва ўсіх нас ёсць такія страхі, і мы можам прынесці іх у размову з Богам. У Старым Запавеце мы чытаем пра Ёва. Нават, калі ён баяўся, што губляе свайго Бога, але быў шчыры перад Ім і мог жыць са сваім страхам. Езус баяўся ў Гетсіманскім садзе, але пазней, з даверам да свайго Айца, не баючыся пайшоў на смерць.
Няхай Бог адорыць нас радасцю ісці з Ім цераз моманты страху і жыць з даверам і непахіснай надзеяй. У Евангеллі Езус кажа: «Не бойцеся. Я іду перад вамі заўсёды. Ідзіце за мной». Наша малітва можа быць такой: «Пане, дапамажы мне паверыць, што не можа здарыцца нічога, з чым мы з Табой разам не зможам сустрэцца і пераадолець».
Урывак з The Sacred Heart Messenger ліпень 2023 г
Чытаць далей
Наша пуцяводная зорка
Мы часта молімся: «Сэрца Езуса, учыні нашыя сэрцы да Твайго падобнымі». Мы прагнем быць такімі ж шчодрымі сэрцам, як Езус, у спачуванні і клопаце пра ўсё стварэнне.
А бог Ірада ў гісторыі з мудрацамі малюсенькі, створаны паводле вобраза і падабенства Ірада. Яго бог такі ж малы, як ягоны ўплыў, які не быў вялікім, і такі ж дробны, як каштоўны камень у ягонай кароне. Ён зрабіў Бога такім жа маленечкім, як ягонае сэрца, якое шукала ў іншых толькі каб нешта атрымаць, а не каб нешта даць. Яго любоў да ўлады была настолькі моцнай, што ён забіў нават маленькіх дзяцей, якія маглі б стаць пагрозай.
Бог мудрацоў быў вялікім! Дастаткова вялікім, каб вывесці іх у доўгую дарогу ў Бэтлеем. Яны ішлі за зоркай любові, дабра, веры, мужнасці, стойкасці і справядлівасці, і яе Божае святло не гасне. Іх Бог быў дастаткова вялікі, каб можна было пазнаць Яго ў маленькім дзіцяці. Яны шукалі і знайшлі тое, што шукалі, нават калі, магчыма, не былі ўпэўнены, што знойдуць.
Зорка, якая вядзе нас, зорка замілаванняў і пытанняў, радасці і смутку жыццёвага шляху. Яна жыве ў сэрцах усіх, каго мы сустракаем. Як святы Францішак Асізскі, мы бачым у натоўпе людзей не натоўп, але любоў і вобраз Бога, памножаныя ва ўсіх. Бог Францішка быў агромністы, і, на ўзор Езуса, ягоны клопат пра Божы свет распаўсюджваўся на кожнага створанага Богам чалавека, на кожную травінку і на ўсё, што мае жыццё.
Excerpted from The Sacred Heart Messenger, January 2023
Чытаць далей
Найвялікшы падарунак
Сільвано Фаусці SJ напісаў на Божае Нараджэнне гісторыю, папулярную ў італьянскіх пачатковых школах. Калеб быў самым бедным з пастухоў каля Бэтлеема ў святую ноч. У яго было ўсяго дзве авечкі. Калі анёл з’явіўся пастухам і сказаў ісці ў горад, каб знайсці Збаўцу ў яслях у пячоры, яны хутка сабралі некалькі падарункаў з таго, што было пад рукой. Адзін узяў курыцу, другі – свежаспечаны хлеб, трэці – кошык садавіны. Калеб рушыў услед за імі, але быў такім бедным, што не меў падарункаў.
Пастухі знайшлі пячору і ўвайшлі, кожны трымаў свой дар, укленчыўшы перад Езусам. Неўзабаве прыбылі іншыя людзі, кожны з якіх прыносіў падарунак у гонар святога Дзіцяці. Калеб заставаўся крыху ўбаку, занадта збянтэжаны, каб наблізіцца да ясляў з пустымі рукамі.
Марыя і Юзаф ужо стаміліся ад шматлікіх наведвальнікаў. Ім было цяжка справіцца з натоўпам і ўсімі тымі карыснымі падарункамі, асабліва таму, што Марыя на руках трымала Езуса. Заўважыўшы Калеба, які стаяў недалёка, з пустымі рукамі і сумным выразам твару, Яна папрасіла яго падысці бліжэй, а потым паклала Дзіця Яму на рукі, каб раскласці падарункі. Рукі Калеба больш не былі пустымі. На самай справе яны трымалі ў руках найвялікшы падарунак.
Нават калі мы мала ці нічога не можам прапанаваць Пану ў сёлетняе Божае Нараджэнне, гэтая беднасць сама па сабе можа быць дастатковым дарам, каб прыняць Сына Божага.
Урывак з The Sacred Heart Messenger, снежань 2023 г
Чытаць далей
Штогод у нашых сэрцах зноў нараджаецца Хрыстус
Многім зіма здаецца цяжкай з-за холаду і недахопу сонечнага святла. Але менавіта ў гэтыя тыдні хрысціяне святкуюць нешта неймавернае: Бог уваходзіць у чалавецтва, апранае нашу скуру і жыве сярод нас як паўнавартасны чалавек, і нам усё яшчэ цяжка перадаць словамі гэтую падзею. Езус – палестынскі габрэй, які нарадзіўся ў сям’і, якая не мела свайго жылля, у памяшканні, прызначаным для жывёл, у аддаленай частцы Рымскай імперыі – быў на ўзбоччы грамадства ад самага пачатку. А ўсё ж Ён змяніў гісторыю і працягвае змяняць цяпер.
Ва ўсіх пакутлівых змаганнях свету, дзве тысячы год таму і цяпер, Бог нараджаецца. Кожны год Хрыстус нараджаецца зноў у нашых сэрцах, калі мы ў стане вызваліць для Яго прастору ўнутры сябе і ў знешнім свеце, калі мы ўважліва глядзім у самыя звыклыя месцы. Запальваючы белую свечку на адвэнтавым вянку святочнай раніцай, давайце ўспомнім, што яна сімвалізуе: супакой, еднасць і надзею, якіх адчайна прагне свет. Мы маем запрашэнне радавацца разам з анёламі і пастухамі, праслаўляючы і спяваючы: «Хвала на вышынях Богу, а на зямлі супакой людзям добрай волі».
Урывак з The Deep End: A Journey with the Sunday Gospels in the Year of Mark by Трыёна Доэрці і Джэйн Мелет
Чытаць далей
Ідзіце цяпер у Бэтлеем
Божае Нараджэнне часта называюць «чароўным» часам: святочныя сустрэчы, песні і фільмы, хваляванне на дзіцячых тварах каляднай раніцай, традыцыі, якія мы нясем з сабой з дзяцінства – усё гэта выклікае моцныя эмоцыі. Але ёсць нешта большае, і гэта можна знайсці ў знаёмай гісторыі пра пастухоў.
Прыкладна праз 2000 з лішнім гадоў нашая штодзённая руціна прыпыняецца з надыходам свята Божага Нараджэння, калі нам абвешчана «вялікая радасць» (Лк 2:10). І мы, як пастухі, запрошаны выйсці са штодзённага жыцця з яго праблемамі і клопатамі і «ісці ў Бэтлеем»; сустрэць Дзіцятка Езуса ў яслях ва ўсёй Ягонай навізне і чалавечай уразлівасці. Свет можа здавацца ўсё больш няпэўным, цёмным і страшным. Мы не можам пазбегнуць штодзённых навін пра вайну, голад, масавыя расстрэлы, жорсткія напады на меншасці, трывожныя навіны пра кліматычныя змены і нашу планету. Важна не быць абыякавым, але шквал дрэнных навін можа выклікаць у нас пачуццё трывогі за будучыню і бяспеку сваю і нашых блізкіх. У гэтыя дні Божага Нараджэння ў нас ёсць магчымасць, як і ў пастухоў, выйсці з руціны і наведаць яслі з Дзіцяткам. Гэтая сцэна ўсё яшчэ мае сілу ўзрушыць і здзівіць нас. Мы прыносім свае клопаты і трывогі і, магчыма, можам пакінуць іх там на некаторы час, калі, як Марыя, глыбока разважаем і захоўваем у сэрцы гэтую Божую таямніцу. Свет будзе там, дзе мы яго пакінулі і нікуды не дзенецца, як некалі і для пастухоў, але мы вернемся з новай перспектывай і адноўленай надзеяй.
The Deep End: A Journey with the Sunday Gospels in the Year of Mark by Tríona Doherty and Jane Mellett
Еднасць з прыродай
У гэты час года я заўважаю, што аддаляюся ад напружанага рытму свету, каб знайсці ціхі час для разважанняў. Прырода з’яўляецца неад’емнай часткай майго штодзённага духоўнага жыцця. У сакральнай прасторы свету прыроды я напаўняюся глыбокім адчуваннем таго, што значыць быць часткай сеткі жыцця: належаць да большай касмічнай свядомасці.
Асабіста для мяне блізкай сувяззю з Богам у прыродзе з’яўляецца дзеянне Святога Духа.
Я даўно адчуваю моцную сувязь з усімі жывымі істотамі на планеце. Я імкнуся ставіцца больш беражліва да навакольнага асяроддзя, адказваючы на заклік Laudato Si’ да экалагічнага навяртання.
Падыход да духоўнасці, заснаваны на прыродзе, мог бы вырашыць праблему пачуцця адчужэння і адлучанасці ад Касцёла, нашай сусветнай супольнасці і нават нашай ролі ў цяперашнім глабальным крызісе змены клімату. Маючы намер аднавіць гэтую сувязь, каб пераадолець сучасныя сацыяльна-экалагічныя крызісы, якія пагражаюць нашаму выжыванню як віду на планеце, мы таксама паглыбляем нашу веру. Як мудра заўважыў Томас Бэры, “лёс людзей нельга аддзяліць ад лёсу зямлі”.
Урывак з The Sacred Heart Messenger , снежань 2021 г
Чытаць далей
Падрыхтоўка да Адвэнту
Падобна таму, як мы ніколі не ўсведамляем паветра, так і Божай паўсюднай прысутнасці мы ніколі не заўважаем. Шлях веры – дар любячага Бога, які робіць першы крок і цярпліва, моўчкі, нясмела чакае адказу чалавека. Жыццё – гэта пакліканне, заклік шукаць гэтага сціплага Бога.
Адвэнт дае магчымасць успомніць і паразважаць пра шматлікія супярэчнасці ў сэрцы веры. Наймагутнейшая прысутнасць вырашыла выявіць сябе ў бяссіллі.
Рыхтуючыся святкаваць момант, калі Слова сталася Целам, нашая вера патрабуе паглыблення. Вера, што так шчыра ўваходзіць у цемру, якая суправаджае пошукі большага святла. Такім чынам, Адвэнт – гэта час глыбокай любячай адарацыі, сапраўдны акт надзвычайнай надзеі і шчодрай адданасці ціхаму і пакорнаму Богу.
Гэты сарамлівы Бог нагадвае нам у гэты Адвэнт, што жыццё — гэта адносіны, а не рэчы. Самая вялікая радасць прыходзіць ад добрых адносін – найбольшыя гора і пакуты прыходзяць не ад страты працы або маёмасці, а ад разрыву і здрады адносін. Усе адносіны любові грунтуюцца на любові гэтага сарамлівага Бога да ўсіх нас.
Урывак з кнігі Вінцэнта Шэрлака «Няхай Адвэнт будзе Адвэнтам» .
Чытаць далей
Пошук Бога ва ўсім
Сёння, у нашым разнастайным свеце, мы прыходзім да веры з розных месцаў і з розным мінулым. Вера ў Хрыста – накшталт вялікага эквалайзера. Малітва з’яўляецца адной з духоўных дысцыплін, якой мы ўсе павінны навучыцца. Можам паразважаць над некалькімі пытаннямі пра малітву: як я малюся? Што для мяне асабістая малітва? Як я магу развіваць сваё малітоўнае жыццё?
Пошук Бога ва ўсім з’яўляецца неад’емнай часткай ігнацыянскага светапогляду. «Свет напоўнены веліччу Бога» (Джэрард Мэнлі Хопкінс). Гэты Бог прысутны ў штодзённасці, «працуючы для нас» ва ўсім; Яго можна адкрыць праз веру ва ўсіх прыродных з’явах і чалавечых дзеях, у гісторыі ў цэлым і, асабліва, у жыццёвым вопыце кожнага асобнага чалавека.
Урывак з The Sacred Heart Messenger magazine, June 2022, Sunny Jacob SJ
Чытаць далей
Цемра і Святло
Пане, усведамленне Тваёй любові можа так лёгка ў мяне выветрыцца, што кожны раз, калі здараецца катастрофа, я пачынаю сумнявацца ў ёй. Мой маленькі розум пачынае блукаць, і я пытаюся: “Як Ты мог гэта зрабіць са мной?” або «Як Ты мог дазволіць гэтаму здарыцца з той асобай?» Цёмны бок рэчаў можа так хутка зацямніць святло. Я кажу – даруйце! – Дзе ты, халера, падзеўся? У маіх дэманаў тады ўрадлівы дзень. Дазволь мне замест гэтага сачыць за Тваім спосабам дзеяння. Напачатку, кажаш нам, цемра ляжала над зямлёю, потым, перш за ўсе іншыя справы, Ты стварыў святло. Чаму Ты дазволіў цемры мець сваё месца; чаму б не знішчыць яго? Але святло і цемра маюць сваё месца ў Тваёй схеме рэчаў. Мне гэта дапамагае! Прымушае мяне менш здзіўляцца цемры, якая вакол, і засяроджвае ўвагу на тым, што святло вернецца. Я не павінен чакаць, што будзе свет без цемры. Паколькі Ты прышоў ў свет як боскае святло, цемра адступае і не можа яго зацямніць. Я павінен засяродзіцца на Табе як на святле, стрымліваючым цемру, вынаходліва змагаючыся з пакутамі і злом. У іншым свеце вечнае святло будзе свяціць усім нам, але пакуль дапамажы мне самому жыць у святле і змагацца з цемрай, як ты. У рэшце рэшт, я бясконца любімы, і я вам патрэбны, каб быць «святлом свету». Ці магу я верыць, што цярплівасць асвятляе тое, што цёмна знутры. Так было на Галгоце і можа быць і ў маім жыцці.
I Am Infinitely Loved by Brian Grogan SJ
Чытаць далей