Бог – наша самае глыбокае жаданне
Для Касцёла Марыя з’яўляецца ўзорам веры, любові і вучнёўства. У гімне «Magnificat» ёсць чацвёртая рыса, якая падмацоўвае ўсе астатнія. Марыя ўспрымаецца як узор жадання: яна дапамагае нам распазнаць тое, чаго мы хочам.
«Magnificat» пачынаецца так: «Велічае душа мая Пана, і ўзрадаваўся дух мой у Богу, маім Збаўцы» (Лк 1:46–47). Адзначым, што Марыя не кажа, што яна шчаслівая. Шчасце можа быць усяго толькі часовым задавальненнем, а вось радасці ўласціва няспыннасць, працягласць. Чаканне таго, чаго мы прагнем, – шчымлівае, цудоўнае прадчуванне. Гэта трохі падобна на тое, як дзеці чакаюць падарункаў на Божае Нараджэнне. Я памятаю гэтае чаканне значна выразней, чым любы атрыманы падарунак.
Можам сабе ўявіць, што Марыя распавядала Альжбеце пра перажыванні той ночы, калі нарадзіўся Езус, і іх было значна больш, чым у дзяцей, якія чакаюць падарункаў. Яна чакала Дзіця, якое насіла ў сваім улонні: Божага Сына. Яна прыняла сваю місію нарадзіць Збаўцу. Цяпер Яна заўсёды прагне таго, чаго жадаюць Сын і Бог Айцец для Яе, а праз Яе – у жыцці Божага народа.
Кожны раз, калі мы дасягаем нейкай важнай вехі або дасягаем таго, да чаго даўно імкнуліся, паслясмак задавальнення трывае нядоўга. Заўсёды з’яўляецца нешта іншае, каб прывабіць нас. Прычына ў тым, што мы хочам не проста прыгожых рэчаў, мы хочам самой прыгажосці; мы не хочам таго ці іншага дабра, мы хочам самой дабрыні. Карацей кажучы, мы хочам Бога. Бог – наша самае глыбокае жаданне.
Eamonn Walls SJ, The Sacred Heart Messenger, May 2023
Чытаць далей
Цяжары
Большасць людзей нясуць нейкія цяжары, вельмі часта ўскладзеныя іншымі людзьмі. Езус ясна кажа, што адносіны з Богам не павінны быць чарговым цяжарам для абцяжаранага народа. Сярод цяжараў, якія нёс Езус, былі і тыя, якія ўсклалі на Яго людзі, што варожа ставіліся да ўсяго, што Ён адстойваў. Найбольш абцяжараным Езус быў на на крыжы. Ён нёс гэты цяжар, каб дапамагчы нам несці наш цяжар. Сваім жыццём, смерцю і ўваскрасеннем Ён даў свету сілу Божай любові, сілу Святога Духа, жыватворную, умацоўваючую сілу. Святы Павел быў абцяжараны, калі пісаў Касцёлу ў Філіпах з вязніцы. Тым не менш, ён мог сказаць: « Усё магу ў тым, хто мяне ўзмацняе» (Флп 4:13). Пан умацоўвае нас, каб мы неслі свой цяжар і дапамагалі несці цяжары іншых. Як Павел піша цэрквам Галатыі: «Насіце цяжары адзін аднаго, і так выканаеце закон Хрыстовы» (Гал 6:2). Закон Хрыста, які ёсць законам любові, плодам Духа, не ўскладае цяжары, а дапамагае іх несці.
Martin Hogan, The Word is Near You, on Your Lips and in Your Heart
Чытаць далей
Наш духоўны дом
Аднаго чалавека спыталі: «Чаму ты застаешся ў Касцёле?» Адказ быў такі: «У мяне няма іншага духоўнага дому». Мы чуем слова і вяртаемся, часта падчас Вялікага посту. Мы адыходзім ад Бога ў малых ці вялікіх падарожжах. Бывае, не хочацца вяртацца, але калі мы вяртаемся, то ведаем, што мы – дома.
Касцёл – гэта дом, таму што гэта месца, дзе жыве Езус – не толькі ў будынку, але і сярод людзей. Езус жыве з кожным з нас, бо «Ён пасяліўся сярод нас». Ён таксама жыве сярод нас у супольнасці, «дзе двое ці трое сабраныя ў імя Маё».
Нам трэба зрабіць будынак і дух нашых сустрэч падобнымі да вяртання дадому. У нашых святынях мы кожны тыдзень чуем пра розныя патрэбы і святкаванні парафіі. Мы асабліва ўспамінаем хворых, паміраючых і тых, хто адыйшоў да Пана.
Кожны дапамагае будаваць дом. Святар не можа зрабіць гэта адзін. Ці можам мы гарантаваць, што ў кожнай парафіі будзе гасцінная група, група, якая падтрымлівае сувязь з мясцовымі жыхарамі і плануе мерапрыемствы, падзеі?
Donal Neary SJ, The Sacred Heart Messenger, February 2023
Чытаць далей
Слуханне Евангелля
Большасць выходных я адпраўляю Імшу ў адной з нашых мясцовых турмаў. Звычайна на Імшу прыходзіць каля 10-15 працэнтаў зняволеных, што значна больш, чым можна было чакаць. Яны прыкладна падзяляюцца на тры групы: першая – гэта «католікі-калыскі», людзі, якія павінны быць там і адзіныя, хто калі-небудзь стварае праблемы; другія – прадстаўнікі розных рэфармаваных традыцый, якія не ўсталі з ложка своечасова для англіканскай службы; трэція – людзі, якія выглядаюць так, быццам ніколі ў жыцці не былі ў храме. Можа, трэцяя група прыйшла з цікаўнасці, каб проста было чым заняцца. Яны паняцця не маюць, дзе яны і як сябе паводзіць, але яны ж слухаюць больш за ўсіх.
Раней я здзіўляўся чаму, пакуль адзін з іх, Кола, ганец, не сказаў мне:
«Ойча, турэмны тэрмін з’яўляецца даволі відавочным знакам у жыцці любога чалавека, што план А насамрэч не працуе. І калі ў вас ёсць план Б, які можа спрацаваць, вам могуць паверыць, а могуць і не паверыць, могуць пагадзіцца з вамі, а могуць і не, але яны заўсёды будуць вас сумленна слухаць». У гэты момант я падумаў пра сябе: “Так, таму я ўстаў сёння раніцай. Я ведаў, што была прычына”. Ёсць шмат пакоры ва ўсведамленні, што людзі, якім ты прапаведуеш, цалкам магчыма, упершыню чуюць Евангелле.
Іх заданне, нічым не адрозніваючыся ад нашага, – быць прысутнасцю Хрыста ў месцы, дзе яны жывуць і працуюць. Я не думаю, што існуе такі Касцёл, які не мог бы нечаму навучыцца ў каталіцкіх хрысціянскіх супольнасцяў «знутры».
Paul O’Reilly SJ, Hope in All Things
Чытаць далей
Што такое Валадарства Божае?
Што такое Валадарства Божае? Адказаць на гэтае пытанне няпроста. Аднойчы нейкі чалавек трапіў пад лівень у ажыўленым горадзе сярод дня. Дождж заспеў людзей знянацку, і калі яны туліліся ў пошуках сховішча, заўважыў, як юнакі падышлі да хлопчыка ў інвалідным вазку і дапамаглі ягонай маці вынесці яго з-пад дажджу. Іншы мужчына трымаў сваю куртку над галавой жонкі, калі ледзяны дождж прамачыў яго кашулю і павольна сцякаў па спіне. Дзяўчына ўстала з зацішнага і ўтульнага месца ля дзвярэй, каб прапанаваць яго пажылой жанчыне. Маладая маці ахінула сваіх маленькіх дзяцей у паліто, каб схаваць і абараніць іх.
Гэта так проста, але для таго, хто назірае, кожны ўчынак сведчыць, што Божае Валадарства цалкам жывое; трэба толькі пачаць клапаціцца пра іншага найперш, а не пра сябе. Валадарства Божае — гэта не геаграфічнае месца і не агароджаны сад. Гэта не прастора, куды трэба дабрацца, а рэальнасць, якой трэба жыць. Маецца на ўвазе не далёкая будучыня, але жыццё цяперашняе, паўнавартаснае і жывое, свабоднае і радаснае, для іншых і з іншымі, каб Божая хвала магла аб’яўляцца зноў і зноў, нават у зімовую сцюжу.
Vincent Sherlock, Let Advent be Advent
Чытаць далей
Нашы адносіны з Богам
Першая Пасха разбіла ўсе чаканні вучняў. Пасха працягвае разбіваць нашыя чаканні. Уваскрослы Пан працягвае захопліваць нас знянацку. Ён стаіць сярод нас, нават калі надзея здаецца страчанай; Ён кранае нас сваёй прысутнасцю тады, калі мы гэтага менш за ўсё чакаем. Калі мы найбольш усведамляем сваю няздольнасць ісці за Ім, Ён прамаўляе сваё слова супакою, бо нават калі мы няверныя, Ён застаецца верным. Пасха абвяшчае, што гісторыя нашых адносін з Панам ніколі не скончыцца, таму што Яго адносіны з намі ніколі не скончацца. Ён працягвае быць сярод нас, запэўніваючы нас у сваёй прысутнасці, прапаноўваючы нам свой дар супакою і пасылаючы нас як сваіх пасланцоў надзеі.
Martin Hogan, The Word is Near You, on Your Lips and in Your Heart
Чытаць далей
Крочыць разам у Хрысце
У гісторыі Мукі ёсць дзве пасудзіны з вадой. Адна — Пілата, які здымаў з сябе ўсю адказнасць. Другая — тая, у якой Езус абмывае іншых, шчодра напітваючы іх любоўю.
Дзве пасудзіны заўсёды перад намі. Езус паказвае нам, што калі ты становішся на бок абяздоленых, твой дух узрастае. Калі наша апантанасць сабой памяншаецца, жыццё робіцца паўнейшым, а гарызонты пашыраюцца. Падняць ручнік не значыць стаць анучай. Мы пакліканы служыць не жаданням людзей, а іх патрэбам. Мы служым іншым у імя Хрыста. Мы дзелімся тым, што маем, але, што важней, тым, кім мы з’яўляемся, асабліва з людзьмі адрынутымі і адчужанымі. Жывая прысутнасць перамяняе нас, паказвае сэрца Бога, прарокаў, прапаведнікаў і гарачых сведкаў Евангелля. Яны кідаюць нам выклік пытаннямі, якія нас хвалююць і трывожаць, бо даюць нам магчымасць зірнуць на Муку і Вялікдзень новымі вачыма і сэрцамі.
Вялікдзень заклікае нас памятаць пра Пана, калі мы збіраемся на Эўхарыстыі. Сваю будучыню ў свеце Ён давярае нам у Касцёле.
John Cullen, The Sacred Heart Messenger, April 2022
Чытаць далей
Выхад у “пустыню”
Вялікі пост — гэта час, каб адказаць на той голад, які ляжыць у аснове нашага быцця, голад больш глыбокай сувязі са Стварыцелем, голад свежасці ў жыцці, голад таго, чаго мы сапраўды прагнем. Ці ёсць лепшае месца, каб разабрацца з усім гэтым, чым «пустыня»? Час ад часу мы апынаемся ў пустынных месцах. Часам гэта непрыемны вопыт, а часам нашае прагненне адысці ад штодзённасці і вызваліць месца для разважанняў кіруецца Духам, і мы там не застаёмся ў адзіноце.
Tríona Doherty and Jane Mellett, The Deep End: A Journey with the Sunday Gospels in the Year of Mark
Чытаць далей
Што «ўзяць» на Вялікі пост
«Ад чаго вы адмаўляецеся на Вялікі пост?» – Цукеркі! Па-дзіцячы? Вядома. Аднак у дзяцінстве сорак дзён абыходзіцца без салодкага было сур’ёзным выпрабаваннем. Дзень святога Патрыка быў адзіным святлом у, здавалася б, бясконцым падарожжы адрачэння ад прыемных рэчаў.
Вялікі пост мае і іншыя аспекты. Нашае ўнутранае дзіця можа адмовіцца ад прысмакаў, але мы як дарослыя вернікі ідзём у асаблівую прастору разважанняў і пакаяння, дзе мы падлічваем і прымаем тое, што знаходзім, нібы ў скарбніцу, з якой выносіцца старое і новае. Там мы можам знайсці ўспаміны пра напоўненыя верай і нявіннасцю дні, калі маліцца было так лёгка.
Акрамя «адмовіцца» ў Вялікім посце, ці ёсць месца для «ўзяць»? Напрыклад, больш пазітыўны погляд на рэчаіснасць. Рэгулярны ўдзел у нядзельнай святой Імшы. Ці ёсць на велікапосным шляху месца для сацыяльнай справядлівасці, працы на карысць бліжніх, дабрачыннасці, валанцёрства? Спробам змяніць жыццё іншых да лепшага? Магчыма, калі мы будзем прабачаць хоць нешта, больш любіць і дзяліцца, шчыра маліцца, прымаць удзел, мы ўбачым, што замест адмовы ад прысмакаў, нас агорне духоўная слодыч, сапраўднае пачуццё дабрыні.
Вінцэнт Шэрлак, The Sacred Heart Messenger, люты 2023 г
Чытаць далей
Вялікі пост: час слухаць
Звеставанне вяртае нас да вытокаў Вялікага посту – да абвяшчэння Уцелаўлення Божага і да Марыі, якая кажа «так» удзелу ў ім. Гэта паведамленне з нябёсаў: неўзабаве на зямлі народзіцца Сын Божы. Цяпер пачынаецца таямніца, якая цягам Вялікіга посту дойдзе да завяршэння.
Уцелаўленне поўнае людзей: Марыя, Юзаф і Альжбета і двое немаўлят ва ўлонні маці. Мы ўсе так пачыналі. Сын Божы не прыйшоў бы на зямлю без чалавечага паходжання. У Яго была маці, як і ва ўсіх нас. Мы прыгадваем свае пачаткі.
Можна сказаць, у Вялікім посце ідзецца больш пра людзей, чым пра абрады. Варта прысвяціць час радаснаму перажыванню сямейнага жыцця, намагаючыся штосьці даць сям’і і супольнасці закмест таго, каб меркаваць нешта атрымаць. Можна чымсьці падзяліцца з тымі, хто ў патрэбе. Ахвяраваць свой час і асабістыя таленты. Вялікі пост запрашае ўслухацца ў Божае слова і іншага чалавека.
Донал Ніры SJ, The Sacred Heart Messenger, красавік 2023 г
Чытаць далей