Больш блізкія адносіны з Богам
Разважанне над жыццёвым шляхам заклікае нас ацаніць дары, а таксама сферы барацьбы, каб мы маглі расці ў адкрытасці на волю Пана і на Яго шлях. Падчас знаходжання ў пустыні выбраны народ паглыбіў адносіны з Богам, Майсеем і адно з адным. Часам гэтыя змены былі пазітыўнымі, але ў іншых выпадках гэта было не так. Запаведзі вучылі іх пра Бога любові, які паклікаў іх да сапраўдных адносін з Ім і між сабой. Яны нагадалі ім, што Бог блізкі да іх, клапоціцца пра іх і застаецца верным. Іх вобраз Бога зведаў змены, як і іх адносіны. Запавет ператварыў іх у народ, асаблівым чынам звязаны з Панам. Закон любові павінен быў кіраваць іх адносінамі. Нягледзячы на тое, што часам так і было, у іншых выпадках яны ішлі сваім шляхам, нават ствараючы ідалаў і пакланяючыся ім. Эгаістычныя інтарэсы часам бралі верх, і большае бачанне гублялася. Падобным чынам мы створаны па вобразу Божаму з патэнцыялам росту. Як людзі Новага Запавету, мы атрымалі асаблівую годнасць і запрошаны да больш блізкіх адносін з Богам. Наш вобраз Бога і самога сябе можа змяніцца. Узрастаючы ў самапазнанні, мы пашыраем сваю свабоду, каб адказаць Пану ўсім сваім жыццём паводле запаведзі любові. Аднак мы таксама можам пайсці сваім шляхам, знайшоўшы ідалаў і пакланяючыся ім. Выбар, які мы робім, мае наступствы для нашых адносін з Панам і людзьмі. Разважаючы над сваім досведам і робячы высновы, мы адкрываем шлях да пераменаў і больш вернага жыцця ў праўдзе, якую адкрывае нам Пан.
Урывак з “See God Act: The Ministry of Spiritual Direction” Michael Drennan SJ
Чытаць далей
Усё не так моцна змянілася
Я ўпэўнены, што Ной ніколі не дабудаваў бы свой каўчэг сёння. Патоп напэўна абмінуў бы яго яшчэ да таго, як ён пачаў бы будаўніцтва. Існуе так шмат правілаў і нормаў, якія рэгулююць самыя простыя задачы. Ёсць горы дакументаў, якія трэба аформіць, формаў, якія трэба запоўніць, дазволаў, якія трэба атрымаць, і стандартаў, якія трэба дасягнуць.
Яму трэба было б напісаць справаздачу аб уздзеянні на навакольнае асяроддзе, паведаміць адпаведныя ўстановы, што ён стварае часовую пабудову, прайсці аўдыт аховы здароўя і бяспекі, паведаміць падатковай інспекцыі, адкуль у яго грошы, на ўсялякі выпадак, калі ён адмывае грошы, і яму трэба было пераканацца, што ўсе арганізацыі па абароне правоў жывёл былі задаволены памяшканнямі, якое ён намерваўся даць жывёлам.
Свет стаў вельмі складаным месцам. Некаторыя з нас могуць марыць аб ідылічным, простым жыцці, дзе ўсё можна рабіць з лёгкім і простым таварыствам, але гэтая мара становіцца ўсё больш недасягальнай. Быццам бы свет створаны для знішчэння ініцыятывы і захавання статус-кво. Падумаўшы, гэта не навіна. Я ўпэўнены, што ў Ноя былі эквівалентныя праблемы ў яго часы. Безумоўна, Езус таксама быў лідэрам, і менавіта статус-кво ўкрыжаваў Яго.
Урывак з кнігі “Dipping into Life: 40 Reflections for a Fragile Earth” Alan Hilliard
Крыніца Любові
Люты мае шмат тэмаў, пачынаючы са святой Брыгіды і заканчваючы магчымасцю высакоснага года. Пасярод месяца – успамін святога Валянціна. У раннім Касцёле было нямала святых Валянцінаў. Першы Валянцін, які, магчыма, быў тым самым святым Валянцінам, забіты каля 270 года, меркавана, за тое, што цэлебраваў шлюб ранніх хрысціян, а такая практыка была забаронена законам.
Калі святкуецца каханне, мы часам задаемся пытаннем, што менавіта мы ўшаноўваем у гэты дзень. Прамінальны мімалётны момант душэўнага экстазу? Боль страты? Ці мы адзначаем нешта вечнае, радаснае і невымоўнае?
Адпраўной кропкай можа быць назва крыніцы любові: мы можам думаць, што самі з’яўляемся крыніцай любові. Або можам спытаць, ці прыходзіць любоў аднекуль яшчэ? Калі не з нас саміх то яна не залежыць ад нас. І тады любоў можа быць сілай і падтрымкай у спробе любіць і быць любімым. Мы можам адкрыць таксама, як аднавіць гэтую любоў. Хрысціянская вера праз гісторыю Езуса з Назарэта вучыць нас, як прабачэнне, ахвяру, падтрымку, клопат, памяць і аздараўленне ўплесці ў нашу гісторыю любові.
“Умілаваныя, будзем любіць адзін аднаго, бо любоў ад Бога і кожны, хто любіць, народжаны ад Бога і ведае Бога” (1 Ян 4, 7). Усведамляючы гэта, разумеем, што любоў залежыць не ад нас, а ад яе крыніцы.
Урывак з The Sacred Heart Messenger, Алан Хіліярд, люты 2021 г
Чытаць далей
«З Богам у адной лаўцы»
Часам людзі не моляцца, бо адчуваюць, што не вартыя гэтага. Лічаць, што гэта не для іх. Вымаві слова «кантэмпляцыя», і яны адразу разбягуцца ад цябе за мілю. Думаюць, што гэта для манахаў і людзей, якія маюць “навыкі”. Малітва і кантэмпляцыя нічым не адрозніваюцца ад простага «сядзення з Богам».
Свет, у якім мы жывем, бывае вельмі расцярушаным у плане ўвагі і канцэнтрацыі. Штосьці руйнуецца, разрываецца, важныя паняцці раздрабняюцца на кавалачкі. Малітва, асабліва кантэмпляцыя, дазваляе вам увайсці ў сэрца Бога, ведаючы, што гэты свет пульсуе як адзінае цэлае і што ў свеце ёсць гармонія. Мы – больш, чым зламаныя кавалкі і асобныя часткі. Каб быць у спакоі, трэба бачыць цэлае, скласці карціну цэлага і адчуць цэлае. Менавіта малітва і кантэмпляцыя дапамагаюць дасягнуць гэтага. Я бачу, што калі малюся раніцай, то выходжу ў свой дзень з большым пачуццём мэты. Я не проста важдаюся з дробнымі кавалачкамі і спрабую хаатычна сабраць іх разам.
Alan Hilliard, Dipping into Life: 40 Reflections for a Fragile Earth
Чытаць далей
Давер да Бога
Трывога з’яўляецца прычынай многіх глабальных праблем; яна таксама бывае папераджальным знакам таго, што ў дадзены момант Бог не на першым месцы для мяне.
Дзень турботаў можа больш знясіліць, чым дзень напружанай працы. Нішто не марнуе больш энергіі, чым заклапочанасць. Гэта пустая трата часу, што не прыносіць карысці. Неспакой можа пашкодзіць здароўю, павысіць крывяны ціск, выклікаць дэпрэсію, узняць узровень стрэсу і выклікаць бяссонне. Трывога сапраўды можа стаць павольным забойцам.
Няма таблетак, якія б пазбавілі цябе ад яе; ні семінар, ні кніга, ні кампакт-дыск не перашкодзяць хвалявацца. Адказ – аддаць Богу кантроль над сваім жыццём. Давярай Яму. Заўтрашні дзень пакінь Богу. Не пераходзь праз масты, пакуль не дойдзеш да іх. Не адкрывай парасон, пакуль не пачнецца дождж.
Перадай Богу ўсё: сябе, свае праблемы, планы і здароўе – усё. Даверся і аддайся Яму. Твая будучыня ў Божых руках, і ў Божых руках надзейна. Абапрыся на Яго, і ўсё будзе добра. Прасцей сказаць, чым зрабіць. Можа спатрэбіцца час. Але гэта працуе.
Terence Harrington OFMCap,
The Sacred Heart Messenger, December 2023
Бог суправаджае нас у часы страху
У чужым горадзе мне сказалі трымацца за кагосьці мясцовага, калі буду пераходзіць дарогу – з ім я буду ў бяспецы. Па праўдзе, я быў моцна напалоханы ў горадзе, перапоўненым транспартам. Страх на гэты раз быў пераможаны з дапамогай іншага чалавека, таго, хто дапамог мне перайсці вуліцу.
Многія з нашых страхаў знікаюць, калі мы дзелімся з кімсьці; не адразу сыходзяць, але штосьці змяняецца. Мы можам дапамагаць адзін аднаму, таму што мы ўсе часам баімся, як людзі баяліся (і ўсё яшчэ баяцца) COVID. Падчас цяжкай страты мы баімся адзіноты. Тое самае і ў старасці. Ва ўсіх нас ёсць такія страхі, і мы можам прынесці іх у размову з Богам. У Старым Запавеце мы чытаем пра Ёва. Нават, калі ён баяўся, што губляе свайго Бога, але быў шчыры перад Ім і мог жыць са сваім страхам. Езус баяўся ў Гетсіманскім садзе, але пазней, з даверам да свайго Айца, не баючыся пайшоў на смерць.
Няхай Бог адорыць нас радасцю ісці з Ім цераз моманты страху і жыць з даверам і непахіснай надзеяй. У Евангеллі Езус кажа: «Не бойцеся. Я іду перад вамі заўсёды. Ідзіце за мной». Наша малітва можа быць такой: «Пане, дапамажы мне паверыць, што не можа здарыцца нічога, з чым мы з Табой разам не зможам сустрэцца і пераадолець».
Урывак з The Sacred Heart Messenger ліпень 2023 г
Чытаць далей
Наша пуцяводная зорка
Мы часта молімся: «Сэрца Езуса, учыні нашыя сэрцы да Твайго падобнымі». Мы прагнем быць такімі ж шчодрымі сэрцам, як Езус, у спачуванні і клопаце пра ўсё стварэнне.
А бог Ірада ў гісторыі з мудрацамі малюсенькі, створаны паводле вобраза і падабенства Ірада. Яго бог такі ж малы, як ягоны ўплыў, які не быў вялікім, і такі ж дробны, як каштоўны камень у ягонай кароне. Ён зрабіў Бога такім жа маленечкім, як ягонае сэрца, якое шукала ў іншых толькі каб нешта атрымаць, а не каб нешта даць. Яго любоў да ўлады была настолькі моцнай, што ён забіў нават маленькіх дзяцей, якія маглі б стаць пагрозай.
Бог мудрацоў быў вялікім! Дастаткова вялікім, каб вывесці іх у доўгую дарогу ў Бэтлеем. Яны ішлі за зоркай любові, дабра, веры, мужнасці, стойкасці і справядлівасці, і яе Божае святло не гасне. Іх Бог быў дастаткова вялікі, каб можна было пазнаць Яго ў маленькім дзіцяці. Яны шукалі і знайшлі тое, што шукалі, нават калі, магчыма, не былі ўпэўнены, што знойдуць.
Зорка, якая вядзе нас, зорка замілаванняў і пытанняў, радасці і смутку жыццёвага шляху. Яна жыве ў сэрцах усіх, каго мы сустракаем. Як святы Францішак Асізскі, мы бачым у натоўпе людзей не натоўп, але любоў і вобраз Бога, памножаныя ва ўсіх. Бог Францішка быў агромністы, і, на ўзор Езуса, ягоны клопат пра Божы свет распаўсюджваўся на кожнага створанага Богам чалавека, на кожную травінку і на ўсё, што мае жыццё.
Excerpted from The Sacred Heart Messenger, January 2023
Чытаць далей
Найвялікшы падарунак
Сільвано Фаусці SJ напісаў на Божае Нараджэнне гісторыю, папулярную ў італьянскіх пачатковых школах. Калеб быў самым бедным з пастухоў каля Бэтлеема ў святую ноч. У яго было ўсяго дзве авечкі. Калі анёл з’явіўся пастухам і сказаў ісці ў горад, каб знайсці Збаўцу ў яслях у пячоры, яны хутка сабралі некалькі падарункаў з таго, што было пад рукой. Адзін узяў курыцу, другі – свежаспечаны хлеб, трэці – кошык садавіны. Калеб рушыў услед за імі, але быў такім бедным, што не меў падарункаў.
Пастухі знайшлі пячору і ўвайшлі, кожны трымаў свой дар, укленчыўшы перад Езусам. Неўзабаве прыбылі іншыя людзі, кожны з якіх прыносіў падарунак у гонар святога Дзіцяці. Калеб заставаўся крыху ўбаку, занадта збянтэжаны, каб наблізіцца да ясляў з пустымі рукамі.
Марыя і Юзаф ужо стаміліся ад шматлікіх наведвальнікаў. Ім было цяжка справіцца з натоўпам і ўсімі тымі карыснымі падарункамі, асабліва таму, што Марыя на руках трымала Езуса. Заўважыўшы Калеба, які стаяў недалёка, з пустымі рукамі і сумным выразам твару, Яна папрасіла яго падысці бліжэй, а потым паклала Дзіця Яму на рукі, каб раскласці падарункі. Рукі Калеба больш не былі пустымі. На самай справе яны трымалі ў руках найвялікшы падарунак.
Нават калі мы мала ці нічога не можам прапанаваць Пану ў сёлетняе Божае Нараджэнне, гэтая беднасць сама па сабе можа быць дастатковым дарам, каб прыняць Сына Божага.
Урывак з The Sacred Heart Messenger, снежань 2023 г
Чытаць далей
Штогод у нашых сэрцах зноў нараджаецца Хрыстус
Многім зіма здаецца цяжкай з-за холаду і недахопу сонечнага святла. Але менавіта ў гэтыя тыдні хрысціяне святкуюць нешта неймавернае: Бог уваходзіць у чалавецтва, апранае нашу скуру і жыве сярод нас як паўнавартасны чалавек, і нам усё яшчэ цяжка перадаць словамі гэтую падзею. Езус – палестынскі габрэй, які нарадзіўся ў сям’і, якая не мела свайго жылля, у памяшканні, прызначаным для жывёл, у аддаленай частцы Рымскай імперыі – быў на ўзбоччы грамадства ад самага пачатку. А ўсё ж Ён змяніў гісторыю і працягвае змяняць цяпер.
Ва ўсіх пакутлівых змаганнях свету, дзве тысячы год таму і цяпер, Бог нараджаецца. Кожны год Хрыстус нараджаецца зноў у нашых сэрцах, калі мы ў стане вызваліць для Яго прастору ўнутры сябе і ў знешнім свеце, калі мы ўважліва глядзім у самыя звыклыя месцы. Запальваючы белую свечку на адвэнтавым вянку святочнай раніцай, давайце ўспомнім, што яна сімвалізуе: супакой, еднасць і надзею, якіх адчайна прагне свет. Мы маем запрашэнне радавацца разам з анёламі і пастухамі, праслаўляючы і спяваючы: «Хвала на вышынях Богу, а на зямлі супакой людзям добрай волі».
Урывак з The Deep End: A Journey with the Sunday Gospels in the Year of Mark by Трыёна Доэрці і Джэйн Мелет
Чытаць далей
Ідзіце цяпер у Бэтлеем
Божае Нараджэнне часта называюць «чароўным» часам: святочныя сустрэчы, песні і фільмы, хваляванне на дзіцячых тварах каляднай раніцай, традыцыі, якія мы нясем з сабой з дзяцінства – усё гэта выклікае моцныя эмоцыі. Але ёсць нешта большае, і гэта можна знайсці ў знаёмай гісторыі пра пастухоў.
Прыкладна праз 2000 з лішнім гадоў нашая штодзённая руціна прыпыняецца з надыходам свята Божага Нараджэння, калі нам абвешчана «вялікая радасць» (Лк 2:10). І мы, як пастухі, запрошаны выйсці са штодзённага жыцця з яго праблемамі і клопатамі і «ісці ў Бэтлеем»; сустрэць Дзіцятка Езуса ў яслях ва ўсёй Ягонай навізне і чалавечай уразлівасці. Свет можа здавацца ўсё больш няпэўным, цёмным і страшным. Мы не можам пазбегнуць штодзённых навін пра вайну, голад, масавыя расстрэлы, жорсткія напады на меншасці, трывожныя навіны пра кліматычныя змены і нашу планету. Важна не быць абыякавым, але шквал дрэнных навін можа выклікаць у нас пачуццё трывогі за будучыню і бяспеку сваю і нашых блізкіх. У гэтыя дні Божага Нараджэння ў нас ёсць магчымасць, як і ў пастухоў, выйсці з руціны і наведаць яслі з Дзіцяткам. Гэтая сцэна ўсё яшчэ мае сілу ўзрушыць і здзівіць нас. Мы прыносім свае клопаты і трывогі і, магчыма, можам пакінуць іх там на некаторы час, калі, як Марыя, глыбока разважаем і захоўваем у сэрцы гэтую Божую таямніцу. Свет будзе там, дзе мы яго пакінулі і нікуды не дзенецца, як некалі і для пастухоў, але мы вернемся з новай перспектывай і адноўленай надзеяй.
The Deep End: A Journey with the Sunday Gospels in the Year of Mark by Tríona Doherty and Jane Mellett