Omgaan met vrijheid
Dachau lag dichter bij de stad München dan ik dacht. Om de een of andere reden meende ik dat het kamp zich ergens diep op het platteland, aan het eind van de wereld zou bevinden. Tijdens de rondleiding ontdekte ik dat het in het begin van de jaren dertig was gebouwd. Het werd niet gebouwd om een bepaalde etnische groep op te sluiten, maar iedereen die het publiekelijk oneens was met het beleid van Hitler. Dit veranderde met de tijd.
De rondleiding was zowel somber als intrigerend. Er was veel om te onthouden, maar één onderdeel van de rondleiding zal ik nooit vergeten. Aan het einde van de rondleiding beschreef de gids de dagen waarop de Duitse soldaten het kamp verlieten en de gevangenen in hun barakken achterlieten. Toen de gevangenen merkten dat de soldaten weg waren, wilden ze het kamp verlaten, maar de geallieerde officieren die de leiding hadden over de gevangenen stonden erop dat ze bleven waar ze waren. Dagen later vonden de geallieerde troepen hun weg naar het kamp en bevrijdden de gevangenen. De troepen waren geschokt door wat ze aantroffen.
De geallieerde commandanten hadden gelijk. Als de gevangenen zich een weg naar open wegen hadden gebaand, zouden ze misschien zijn gestorven of zijn aangevallen door de oprukkende troepen, die van een afstand niet zouden hebben geweten wie die mensen waren.
Ik stond even stil toen de rondleiding ten einde liep. Een zacht stemmetje drong mijn ziel binnen en zei: ‘Het is vaak moeilijker om met vrijheid om te gaan dan met gevangenschap.’ Dit zachte stemmetje en het beeld van dat gevangenkamp zijn vaak bij me opgekomen wanneer ik voor veranderingen stond, met de bijbehorende nieuwe uitdagingen en kansen.
Alan Hilliard, Dipping into Life: 40 Reflections for a Fragile Earth
De liturgie en ons leven van alle dag
In elk jaar zijn er drieëndertig of vierendertig zondagen ´door het jaar´, afhankelijk van de datum van Pasen. De term ´ordinary´ die hiervoor in het Engels gebruikt wordt, betekent: niet speciaal of opmerkelijk. Toch beslaat de ´Ordinary Time´ het grootste deel van het liturgische jaar en is het in onze kerkelijke kalender verre van onbelangrijk en oninteressant. Deze tijd wordt ´ordinary´ genoemd omdat hij genummerd is. Het Latijnse woord ´ordinalis´ verwijst naar getallen in een reeks. De weken ´door het jaar´ vertegenwoordigen het geordende leven van de Kerk, wanneer er geen grote feesten zijn en er niet gevast wordt. De ´tijd door het jaar´ volgt op de kersttijd en eindigt wanneer de vastentijd begint. Een tweede deel begint na Pinksteren en leidt ons naar de Advent.
Het verhaal van het leven, de zending, de boodschap en de bediening van Jezus ontvouwt zich voor ons in deze ´tijd door het jaar´: wonderen, gelijkenissen, de roeping van de Twaalf, de Bergrede, de gave van het Brood des Levens. Dit alles verbindt ons met de weg van het Evangelie die we uitgenodigd worden te volgen.
Zoals alle liturgische seizoenen is deze ´gewone´ tijd bedoeld om geleefd te worden! We zijn geen passieve ontvangers van de liturgie of het christelijke leven. We zijn geroepen om volwaardige, actieve deelnemers te zijn aan het gevarieerde leven van Jezus, door ons leven van alle dag in te brengen in de liturgie.
Deze ´gewone´ tijd is allesbehalve alledaags of doorsnee. Het is de tijd waarin God buitengewone dingen doet in het leven van gewone mensen. Het is de tijd waarin we ons ervan bewust worden dat de gewone momenten van ons leven geladen zijn met Gods aanwezigheid.
We proberen allemaal die weg van het evangelie te volgen in de alledaagsheid van het hier en nu; in de warboel, de rommeligheid, het mysterie en het alledaagse – dat is waar God is.
John Cullen, The Sacred Heart Messenger, juni 2023
Lees meer
Verborgen pijn en genezing
We zijn allemaal gewond, beschadigd, gebroken en ongerust; iedereen heeft genezing nodig. De benodigde genezing is niet altijd fysiek. Soms gaat het om emotionele littekens, gekwetste gevoelens, verdriet en het helen van relaties en herinneringen. Het is fascinerend hoe fragiel, zwak en kwetsbaar we zijn.
Veel mensen hebben een laag zelfbeeld, minderwaardigheidsgevoelens, een gering gevoel van eigenwaarde en weinig zelfvertrouwen. Ze hebben het gevoel dat ze niet deugen. De weg naar genezing in dergelijke gevallen is door woorden van aanmoediging, bevestiging en opwekking.
Waar je vandaag ook gaat, plant woorden van aanmoediging en kijk wat er gebeurt. De grootste helende therapie is vriendschap. Er vindt meer genezing plaats onder vrienden onder het genot van een mok thee dan in de spreekkamers van psychologen. We moeten voor elkaar zorgen.
Het geheim is om te leren leven met pijn, ermee om te gaan en te beseffen dat het oké is om niet oké te zijn. Het gaat er niet om wat er met ons gebeurt, maar hoe we daarmee omgaan. Als het leven je een citroen geeft, maak er dan limonade van. Een beetje aanmoediging, een vriendelijk woord en een luisterend oor kunnen helend werken.
Terence Harrington OFMCap, The Sacred Heart Messenger, december 2023
Lees meer
God is ons diepste verlangen
Voor de Kerk is Maria een model van geloof, naastenliefde en discipelschap. In het Magnificat is er een vierde kwaliteit die de andere ondersteunt. Maria wordt gezien als een model van verlangen: ze helpt ons te herkennen wat we willen.
Het Magnificat begint: “Mijn ziel verkondigt de grootheid van de Heer en mijn geest verheugt zich in God, mijn Redder” (Lucas 1, 46–47). Opmerkelijk is dat Maria niet zegt dat ze gelukkig is. Geluk kan een tevredenheid zijn die we vinden voor een bepaalde tijd in ons leven, terwijl vreugde een rusteloze kwaliteit heeft, een verlangen. Er is een verwachting van wat we zoeken, een pijnlijke, wonderbaarlijke verwachting. Het is een beetje zoals de ervaring van kinderen op kerstavond, vol verwachting over wat de kerstman zal brengen. Ik kan me dat gevoel van verwachting veel scherper herinneren dan welk cadeau ik ooit heb uitgepakt.
Ik stel me voor dat Maria aan Elizabet vertelde over een kerstavondervaring die veel intenser en voller was dan die van kinderen die op cadeautjes wachten. Dat komt omdat ze verlangt naar wat ze in haar schoot draagt: God. Ze verwelkomt haar missie om de Redder ter wereld te brengen. Nu verlangt ze altijd naar wat haar Zoon en God onze Vader in haar leven verlangen, en via haar naar het leven van Gods volk.
Elke keer dat we een mijlpaal bereiken of iets in handen krijgen waar we al een tijdje naar op zoek zijn, duurt het nagloeien van de voldoening niet lang. Er komt altijd wel iets anders langs om ons te verleiden. De reden dat dit gebeurt, is dat we niet alleen mooie dingen willen, we willen schoonheid zelf; we willen niet dit of dat goede ding, we willen goedheid zelf. Kortom, we willen God. God is ons diepste verlangen.
Eamonn Walls s.j., The Sacred Heart Messenger, mei 2023
Lees meer
Lasten
De meeste mensen dragen een of andere last, heel vaak opgelegd door anderen. Jezus is duidelijk dat onze relatie met God niet bedoeld is om een last te zijn voor een belast volk. Een van de lasten die Jezus droeg, was opgelegd door degenen die vijandig stonden tegenover alles waar Hij voor stond. Deze last drukte het zwaarst toen Hij aan het kruis hing. Hij droeg die last zodat Hij ons kon helpen onze eigen lasten te dragen. Door zijn leven, dood en opstanding bracht Hij de kracht van Gods liefde, de kracht van de heilige Geest, een levengevende, in staat stellende kracht, vrij in de wereld. Paulus was belast toen hij vanuit zijn gevangeniscel aan de kerk in Filippi schreef. Toch kon hij zeggen: “Ik kan alles aan, dankzij Hem die mij kracht geeft” (Filippenzen 4, 13). De Heer versterkt ons om onze lasten te dragen, zodat wij die van anderen kunnen helpen dragen. Zoals Paulus schrijft aan de Galatische gemeente: “Draag elkaars lasten, en vervul zo de wet van Christus” (Galaten 6, 2). De wet van Christus, die de wet van liefde is, de vrucht van de Geest, gaat niet over het opleggen van lasten, maar over het wegnemen ervan.
Martin Hogan, The Word is Near You, on Your Lips and in Your Heart
Lees meer
Ons spirituele thuis
Iemand werd eens gevraagd: “Waarom blijf je in de Kerk?” Het antwoord was: ”Ik heb geen ander spiritueel thuis.” We horen het woord en keren terug, vaak tijdens de vastentijd. We dwalen van God af, in kleine of grote stappen. We voelen misschien niet de behoefte om terug te keren, maar wanneer we dat doen, weten we dat we thuis zijn.
De Kerk is thuis omdat het de plek is waar Jezus leeft – niet alleen in het gebouw, maar in de mensen. Jezus leeft met ieder van ons, want ‘Hij maakt zijn thuis bij ons’. Hij leeft ook onder ons in gemeenschap, ‘overal waar twee of drie in mijn naam bijeen zijn’.
We moeten ervoor zorgen dat het gebouw en de geest van onze bijeenkomsten een thuis worden. In ons kerkelijke thuis kunnen we elke week horen over de verschillende behoeften en vieringen van de parochie. We denken in het bijzonder aan de zieken, de stervenden en degenen die ons voorgingen.
Iedereen helpt mee om een thuis te bouwen. De priester kan het niet alleen. Kunnen we ervoor zorgen dat elke parochie een welkomstgroep heeft, een groep die contact houdt met de lokale gemeenschap en toekomstige evenementen plant?
Donal Neary s.j., The Sacred Heart Messenger, februari 2023
Lees meer
Luisteren naar het Evangelie
De meeste weekenden vier ik de eucharistie in een van onze plaatselijke gevangenissen. Meestal komt ongeveer 10 tot 15 procent van de gevangenen naar de viering, veel meer dan je zou verwachten. Je kunt ze min of meer verdelen in drie groepen: de eersten zijn de ‘katholieken vanaf de wieg’, de mensen die daar horen te zijn en de enigen die ooit problemen veroorzaken. De tweede zijn leden van verschillende protestantse tradities die niet op tijd uit bed konden komen voor de Anglicaanse dienst. De derde groep bestaat uit mensen die eruitzien alsof ze nooit eerder in hun leven een kerk van binnen hebben gezien. Misschien komt de derde groep uit nieuwsgierigheid, gewoon om iets te doen. Ze hebben geen idee waar ze zijn of hoe ze zich moeten gedragen, maar zij zijn ook degenen die het meest aandachtig luisteren.
Ik vroeg me altijd af waarom, totdat een van hen, Kolo, een Ghanese man, tegen me zei:
“Vader, een gevangenis binnengaan is een vrij duidelijk teken in iemands leven dat Plan A niet echt werkt. En als je een Plan B hebt dat zou kunnen werken, zullen ze wel of niet in je geloven, het wel of niet met je eens zijn, maar ze zullen je wel een eerlijke kans geven.” Dat was het moment waarop ik dacht, “Ja, dat is waarom ik vanmorgen ben opgestaan. Ik wist dat er een reden was.” Er is iets heel nederigs in het weten dat de mensen aan wie je predikt, het Evangelie misschien wel voor de eerste keer horen.
De taak van deze gedetineerden, niet anders dan die van ons, is om de aanwezigheid van Christus te zijn binnen de plek waar ze wonen en werken. Ik denk niet dat er een Kerk is die niets zou kunnen leren van de katholieke christelijke gemeenschappen ‘in de bak’.
Paul O’Reilly s.j., Hope in All Things
Lees meer
Wat is het Koninkrijk van God?
Wat is het Koninkrijk van God? Dit is geen gemakkelijke vraag om te beantwoorden. Ooit werd het beschreven door de ogen van iemand die getuige was van een stortbui in een grote stad op een drukke winkeldag. De regen overviel de mensen en terwijl zij bij elkaar kropen om te schuilen, viel het op dat een groepje pubers naar een jongen in een rolstoel liep en zijn moeder hielp om hem uit de regen te halen. Een man hield zijn jas over het hoofd van zijn vrouw terwijl de ijzige regen door zijn shirt sijpelde en zich een weg baande over zijn rug. Een meisje stond op uit haar veilige deuropening om een oudere vrouw ruimte te bieden. Een jonge moeder sloeg haar jas om haar kleine kinderen om ze te beschermen.
Het lijkt allemaal zo eenvoudig, maar voor degene die toekeek, sprak elke handeling van Gods Koninkrijk dat er ten volle is. Het gaat erom de ander op de eerste plaats te zetten. Het Koninkrijk van God is geen geografische locatie en het is ook geen ommuurde tuin. Het is niet ergens waar je naartoe kunt gaan, maar een realiteit die beleefd moet worden. Het gaat niet om een toekomstig adres, maar om leven in het nu, ten volle en opgeruimd; leven in vrijheid en blijmoedigheid, voor anderen en met anderen. Zo kan Gods heerlijkheid zich steeds opnieuw openbaren, zelfs in een winterse wolkbreuk.
Vincent Sherlock, Let Advent be Advent
Lees meer
Onze relatie met God
Die eerste paasdag werden alle verwachtingen van de discipelen stukgeslagen. Pasen blijft onze verwachtingen verbrijzelen. De opgestane Heer blijft ons verrassen. Hij is onder ons, zelfs wanneer alle hoop verloren lijkt; Hij raakt ons aan met zijn aanwezigheid wanneer we dat het minst verwachten. Wanneer we ons het meest bewust zijn van ons falen om Hem te volgen, spreekt Hij zijn woord van vrede tot ons; want zelfs wanneer we ontrouw zijn, blijft Hij trouw. Pasen kondigt aan dat het verhaal van onze relatie met de Heer nooit eindigt, omdat zijn relatie met ons nooit eindigt. Hij blijft bij ons staan, verzekert ons van zijn aanwezigheid, biedt ons zijn geschenk van vrede aan en zendt ons uit als zijn boodschappers van hoop.
Martin Hogan, The Word is Near You, on Your Lips and in Your Heart
Lees meer
Samenkomen in Christus
Er zijn twee kommen water in het lijdensverhaal. De ene is die van Pilatus, gebruikt om afstand te doen van alle verantwoordelijkheid. De andere is die waarmee Jezus anderen baadt, hen dompelt in overvloedige liefde.
In ons leven staan die twee kommen altijd voor ons. Jezus toont ons dat als je de kant van de armen kiest, je geest zich verdiept en groeit. Als je zelfobsessie afneemt, breidt je leven zich uit en wordt je horizon wijder. Je bukken om te helpen betekent niet dat je over je heen laat lopen. We zijn niet geroepen om de wensen van mensen te dienen, maar hun behoeften. We dienen anderen in de naam van Christus. We delen wat we hebben, maar vooral wie we zijn, vooral met mensen die gemarginaliseerd en afgewezen zijn. Zij zijn de tekenen die ons leven transformeren doordat ze ons het hart van God te laten zien. Ze zijn profeten, predikers en provocerende getuigen van het evangelie. Ze dagen ons uit met vragen die ons verwarren en verontrusten, terwijl ze ons met nieuwe ogen en harten naar Lijden en Pasen laten kijken.
Pasen nodigt ons uit om de Heer te gedenken wanneer we als gemeenschap samenkomen voor de eucharistie. Hij vertrouwt ons in de Kerk zijn toekomst in de wereld toe.
John Cullen, Sacred Heart Messenger, april 2022
Lees meer