Samenkomen in Christus
Er zijn twee kommen water in het lijdensverhaal. De ene is die van Pilatus, gebruikt om afstand te doen van alle verantwoordelijkheid. De andere is die waarmee Jezus anderen baadt, hen dompelt in overvloedige liefde.
In ons leven staan die twee kommen altijd voor ons. Jezus toont ons dat als je de kant van de armen kiest, je geest zich verdiept en groeit. Als je zelfobsessie afneemt, breidt je leven zich uit en wordt je horizon wijder. Je bukken om te helpen betekent niet dat je over je heen laat lopen. We zijn niet geroepen om de wensen van mensen te dienen, maar hun behoeften. We dienen anderen in de naam van Christus. We delen wat we hebben, maar vooral wie we zijn, vooral met mensen die gemarginaliseerd en afgewezen zijn. Zij zijn de tekenen die ons leven transformeren doordat ze ons het hart van God te laten zien. Ze zijn profeten, predikers en provocerende getuigen van het evangelie. Ze dagen ons uit met vragen die ons verwarren en verontrusten, terwijl ze ons met nieuwe ogen en harten naar Lijden en Pasen laten kijken.
Pasen nodigt ons uit om de Heer te gedenken wanneer we als gemeenschap samenkomen voor de eucharistie. Hij vertrouwt ons in de Kerk zijn toekomst in de wereld toe.
John Cullen, Sacred Heart Messenger, april 2022
Lees meer
‘De woestijn intrekken’
De vastentijd is een tijd om te reageren op de honger in de kern van ons wezen – de honger naar een diepere verbinding met de Schepper, de honger om frisheid in ons leven te ervaren, de honger naar waar we echt naar verlangen.
Wat is een betere plek om hierbij stil te staan dan ‘de woestijn’? Van tijd tot tijd belanden we in de woestijn. Soms is dat een onplezierige ervaring; op andere momenten verlangen we ernaar. Dit is een verlangen om afstand te nemen van de dagelijkse beslommeringen en ruimte te maken in ons leven voor bezinning.
Tijdens ons verblijf in de woestijn zijn we niet alleen, want de Geest leidt ons.
Tríona Doherty and Jane Mellett, The Deep End: A Journey with the Sunday Gospels in the Year of Mark
Lees meer
Iets ‘oppakken’ tijdens de veertigdagentijd
‘Wat geef je op tijdens de veertigdagentijd?’ – Snoep! – Kinderachtig? – Natuurlijk. Maar als kind was veertig dagen zonder snoep een serieuze verplichting. Sint-Patrick’s Day was het enige lichtpuntje in een schijnbaar eindeloze reis van zoete ontberingen.
Maar de veertigdagentijd houdt zoveel meer in. Het kind in ons mag dan snoep opgeven, maar onze gelovige ik wordt geroepen naar een plaats van bezinning en inkeer, waar we de balans opmaken en accepteren wat we vinden. We worden uitgenodigd in een voorraadkamer waaruit het oude en het nieuwe tevoorschijn komen, herinneringen aan meer gelovige en onschuldige dagen, toen naar de kerk gaan en zich laten zegenen vanzelfsprekend waren.
Is er naast ‘opgeven’ in de veertigdagentijd ook plaats voor ‘oppakken’? Een positievere kijk op de dingen? Wat vaker naar de zondagsmis gaan? Is er op de reis door de veertig dagen ruimte voor sociale rechtvaardigheid, outreach, liefdadigheid, vrijwilligerswerk? Ruimte om een verschil te maken in het leven van anderen? Wellicht dat, als we wat vaker vergeven, veel liefhebben, meer delen, oprecht bidden, betrokken zijn, we zullen ontdekken dat, in plaats van het opgeven van zoetigheid, een spirituele zoetheid, een waar gevoel van welzijn, ons zal omhullen.
Vincent Sherlock, The Sacred Heart Messenger, februari 2023
Lees meer
De veertigdagentijd: een tijd om te luisteren
Het feest van Maria-Boodschap brengt ons terug bij de bron van de veertigdagentijd: de aankondiging van de menswording en Maria die ‘ja’ zegt tegen haar aandeel daarin. Het is een boodschap uit de hemel dat Gods zoon spoedig op aarde geboren zal worden. Het mysterie dat in de veertigdagentijd wordt afgesloten, begint nu.
Het verhaal rond Maria-Boodschap zit vol mensen: Maria, Jozef, Elizabet en de twee baby’s, in de buik van hun moeders – zoals wij allemaal begonnen zijn. Gods zoon kwam niet op aarde zonder dit zo menselijke begin. Hij had een moeder zoals wij allemaal. Wij gedenken ons begin.
Misschien kan de veertigdagentijd over mensen gaan in plaats van over rituelen. We kunnen tijd besteden aan het genieten van het gezinsleven, waarbij we de nadruk leggen op het geven aan familie en gemeenschap in plaats van ons af te vragen wat we kunnen krijgen. De veertigdagentijd kan een tijd zijn om te delen met hen die behoeftig zijn, een tijd om te voorzien in de behoeften van de wereld. Tijdens de veertigdagentijd kunnen we onze tijd en persoonlijke gaven vrijwillig aan anderen geven. De veertigdagentijd kan een tijd zijn om te luisteren, naar Gods woord en naar elkaar.
Donal Neary s.j., The Sacred Heart Messenger, april 2023
Lees meer
De missie van Sint-Patrick
Door de eeuwen heen zijn er veel legenden, verhalen en tradities ontstaan over de beroemdste heilige van Ierland. Het is daarom noodzakelijk om de man van de mythe te scheiden door terug te keren naar de eigen geschriften van Sint-Patrick, waaronder wat bekend is geworden als zijn Confessio (Belijdenis).
In een eenvoudig geschreven verslag schitteren Patricks vertrouwen in God en zijn dankbaarheid jegens hem die zoveel had bereikt met zo’n zwak instrument. Dit doet niets af aan het unieke licht dat zijn Confessio werpt op deze nederige missionaris van Christus die zijn evangelie van liefde naar het Ierse volk bracht. Een groot missionaris keek terug op zijn leven en zag het labyrintische patroon van Gods wonderbaarlijke plan.
Terwijl hij terugblikt op zijn levensreis, waarvan hij toegeeft dat die vol fouten en tekortkomingen zat, en in de schijnbaar toevallige gebeurtenissen van zijn leven, die zo onverklaarbaar waren toen ze plaatsvonden, ziet hij nu de hand van God die het verborgen plan voor de redding van de Ieren realiseert. Geen buitengewone wonderen markeerden zijn voortgang door heel Ierland, maar niettemin raakte hij het hart van jonge mensen die naar hem toe stroomden en hun leven toewijdden aan het volgen van Christus als priester of als religieus.
De essentiële kennis over een heilige ligt niet zozeer in data en plaatsen, maar eerder in zijn heiligheid, zijn waarden, wat hem inspireerde en zijn spirituele worstelingen. Op deze punten zijn we goed geïnformeerd. Patrick zet zijn missie op een rijtje en benadrukt de rol die God daarin speelde. Patrick werd in het verleden vaak verkeerd begrepen en men hoopte dat zijn lezers eindelijk zouden begrijpen hoe hij zijn lange, zware, maar uiteindelijk succesvolle missie zag. Zijn verhaal vertelt van Gods genade en geeft aanleiding tot verwondering en dankbaarheid.
Maurice Hogan c.s.j., in het voorwoord bij The Spiritual Journey of Saint Patrick van Aidan J. Larkin
Lees meer
Ga de woestijn in
Een Zen-gezegde luidt: ‘Laat los of word meegesleurd’ – en niemand wil worden meegesleurd. De veertigdagentijd nodigt ons uit om de woestijn in te gaan. Als we afzien van dingen die ons geen leven geven, maken we ook actief ruimte voor God om opnieuw leven en liefde in ons hart te blazen. We doen dit in het vertrouwen dat God, die van ons houdt, wil dat we voor het leven kiezen en de blokkades opruimen die in de weg staan. Dit is ‘goed nieuws’; een ware metanoia (verandering van hart). Gods Koninkrijk wordt in ons en om ons heen vervuld; het is nog niet voltooid, maar met elke woestijntocht komen we dichter bij die realiteit. Moge deze veertigdagentijd een periode van genade zijn.
Tríona Doherty en Jane Mellett, The Deep End: A Journey with the Sunday Gospels in the Year of Mark
Lees meer
Maak het stil, las een pauze in, haal adem
Het is geen toeval dat Jezus veertig dagen in de woestijn doorbrengt; dit is een heel bijzondere bijbelse tijdseenheid. Het herinnert ons aan de Israëlieten die veertig jaar door de woestijn zwierven voordat ze in het Beloofde Land aankwamen; de Zondvloed duurde veertig dagen; Mozes vastte veertig dagen in de woestijn bij de berg Sinaï (Deuteronomium 9, 18), net als Elia bij de berg Horeb (1 Koningen 19, 8). We zijn in goed gezelschap als we de woestijn, een plek waar God geopenbaard wordt, binnengaan. Tijdens de veertigdagentijd is het goed om ons los te maken van onze normale routines, het stil te maken, een pauze in te lassen, adem te halen. We hoeven hier niet bang voor te zijn, want het evangelie laat ons zien dat we in de tijd die we in de woestijn doorbrengen door de Geest geleid worden; dat we niet alleen zijn.
Tríona Doherty en Jane Mellett, The Deep End: A Journey with the Sunday Gospels in the Year of Mark
Lees meer
Vertrouw op God
Er is een inspirerende passage uit het boek Habakuk waarin de auteur de houding beschrijft van iemand wiens wereld in duigen is gevallen – hij is zijn broodwinning en inkomen kwijt; alles! De grond is onder zijn voeten weggevallen, iets wat talloze mensen elke dag overkomt, vooral in oorlogsgebieden en op vele andere gebieden van het leven. Toch kan de schrijver, geconfronteerd met zo’n enorme ramp, nog steeds zeggen: “Maar ik, ik verheug mij in de Heer; ik jubel vanwege de Heer die mij redt. De Heer God is mijn kracht” (Habakuk 3, 18-19). Dat is slechts een van de buitengewone daden van vertrouwen in God die je overal in de Bijbel aantreft. Dat is het soort geloof dat komt kijken bij ‘Ik geloof in God’. Op zulke momenten zijn velen van ons misschien niet in staat om zo’n daad van vertrouwen te stellen, omdat dit het geluk lijkt te tarten. We laten ons gewoon meevoeren door het biddende vertrouwen van onze geloofsgemeenschap, alsof we verstekelingen zijn op hun gebeden. De ervaring bevestigt ook dat mensen met een diep vertrouwend geloof gesteund worden door hun overtuiging dat we vooral in moeilijke tijden op God kunnen vertrouwen, omdat de Bijbel ons verzekert dat God aan de kant staat van hen die een gebroken hart hebben.
Jim Maher s.j., Reimagining Religion: A Jesuit Vision
Lees meer
Uitnodiging tot een hechtere relatie met God
Bezinning op de reis van het leven nodigt ons uit om zowel onze gaven als onze aandachtspunten te waarderen, zodat we kunnen groeien in openheid voor de Heer en zijn weg. Toen zij de woestijn doortrokken, veranderde het uitverkoren volk in zijn relatie met God, met Mozes en met elkaar. Soms waren deze veranderingen positief, maar soms ook niet. De geboden leerden hen over een God van liefde die hen riep tot een ware relatie met God en met elkaar. Ze herinnerden hen eraan dat God dicht bij hen was, met hen begaan en zich voor hen inzette. Hun beeld van God veranderde, net als hun relatie met God. Het verbond maakte hen tot een volk dat op een speciale manier met de Heer verbonden was. De wet van de liefde moest hun relaties sturen. Hoewel die hen soms leidde, gingen ze bij andere gelegenheden hun eigen weg en maakten en aanbaden ze zelfs valse goden. Egoïstische belangen kregen soms de overhand en de wijdere visie ging verloren. Op dezelfde manier zijn wij gemaakt naar het beeld van God, met het potentieel om te groeien. Als mensen van het Nieuwe Verbond krijgen we een speciale waardigheid en worden we uitgenodigd tot een hechtere relatie met God. Ons beeld van God en van onszelf kan veranderen. Door te groeien in zelfkennis kunnen we de vrijheid die we hebben om te reageren op de Heer uitbreiden door het naleven van het gebod van liefde. We kunnen echter ook onze eigen weg gaan door valse goden te vinden en te aanbidden. De keuzes die we maken hebben gevolgen voor onze relatie met de Heer en met elkaar. Door na te denken over onze ervaringen en ervan te leren, wordt de weg vrijgemaakt voor verandering en een trouwer leven in de waarheid die de Heer ons openbaart.
Overgenomen uit See God Act: The Ministry of Spiritual Direction door Michael Drennan s.j.
Lees meer
Er is niet zoveel veranderd
Ik weet zeker dat Noach zijn ark vandaag de dag nooit af zou krijgen. De vloed zou al over hem heen zijn gekomen voordat hij met bouwen was begonnen. Er zijn zoveel regels en voorschriften voor de meest eenvoudige taken. Er zijn bergen papierwerk die moeten worden doorgewerkt, formulieren die moeten worden ingevuld, toestemming die moet worden verkregen en normen waaraan moet worden voldaan.
Hij zou een milieueffectrapportage moeten invullen, de planningsinstantie laten weten dat hij een tijdelijke structuur aan het maken was, een gezondheids- en veiligheidsaudit ondergaan, de belastingdienst laten weten waar hij het geld vandaan had gehaald voor het geval hij aan het witwassen was en ervoor zorgen dat alle dierenrechtenorganisaties blij waren met het onderkomen dat hij de dieren hoopte te bieden.
De wereld is erg ingewikkeld geworden. Sommigen van ons dromen misschien van een idyllisch, eenvoudig leven waarin dingen met gemak en eenvoudige kameraadschap kunnen worden gedaan, maar die droom vervaagt meer en meer. Het is alsof de wereld gemaakt is om initiatief in de kiem te smoren en de status quo te handhaven. Bij nader inzien is dit niet nieuw. Ik weet zeker dat Noach in zijn tijd vergelijkbare problemen had. Natuurlijk, Jezus was ook een leider en het was de status-quo die hem liet kruisigen.
Overgenomen uit Dipping into Life: 40 Reflections for a Fragile Earth door Alan Hilliard
Lees meer