Luisteren naar het Evangelie
De meeste weekenden vier ik de eucharistie in een van onze plaatselijke gevangenissen. Meestal komt ongeveer 10 tot 15 procent van de gevangenen naar de viering, veel meer dan je zou verwachten. Je kunt ze min of meer verdelen in drie groepen: de eersten zijn de ‘katholieken vanaf de wieg’, de mensen die daar horen te zijn en de enigen die ooit problemen veroorzaken. De tweede zijn leden van verschillende protestantse tradities die niet op tijd uit bed konden komen voor de Anglicaanse dienst. De derde groep bestaat uit mensen die eruitzien alsof ze nooit eerder in hun leven een kerk van binnen hebben gezien. Misschien komt de derde groep uit nieuwsgierigheid, gewoon om iets te doen. Ze hebben geen idee waar ze zijn of hoe ze zich moeten gedragen, maar zij zijn ook degenen die het meest aandachtig luisteren.
Ik vroeg me altijd af waarom, totdat een van hen, Kolo, een Ghanese man, tegen me zei:
“Vader, een gevangenis binnengaan is een vrij duidelijk teken in iemands leven dat Plan A niet echt werkt. En als je een Plan B hebt dat zou kunnen werken, zullen ze wel of niet in je geloven, het wel of niet met je eens zijn, maar ze zullen je wel een eerlijke kans geven.” Dat was het moment waarop ik dacht, “Ja, dat is waarom ik vanmorgen ben opgestaan. Ik wist dat er een reden was.” Er is iets heel nederigs in het weten dat de mensen aan wie je predikt, het Evangelie misschien wel voor de eerste keer horen.
De taak van deze gedetineerden, niet anders dan die van ons, is om de aanwezigheid van Christus te zijn binnen de plek waar ze wonen en werken. Ik denk niet dat er een Kerk is die niets zou kunnen leren van de katholieke christelijke gemeenschappen ‘in de bak’.
Paul O’Reilly s.j., Hope in All Things
Lees meer
Wat is het Koninkrijk van God?
Wat is het Koninkrijk van God? Dit is geen gemakkelijke vraag om te beantwoorden. Ooit werd het beschreven door de ogen van iemand die getuige was van een stortbui in een grote stad op een drukke winkeldag. De regen overviel de mensen en terwijl zij bij elkaar kropen om te schuilen, viel het op dat een groepje pubers naar een jongen in een rolstoel liep en zijn moeder hielp om hem uit de regen te halen. Een man hield zijn jas over het hoofd van zijn vrouw terwijl de ijzige regen door zijn shirt sijpelde en zich een weg baande over zijn rug. Een meisje stond op uit haar veilige deuropening om een oudere vrouw ruimte te bieden. Een jonge moeder sloeg haar jas om haar kleine kinderen om ze te beschermen.
Het lijkt allemaal zo eenvoudig, maar voor degene die toekeek, sprak elke handeling van Gods Koninkrijk dat er ten volle is. Het gaat erom de ander op de eerste plaats te zetten. Het Koninkrijk van God is geen geografische locatie en het is ook geen ommuurde tuin. Het is niet ergens waar je naartoe kunt gaan, maar een realiteit die beleefd moet worden. Het gaat niet om een toekomstig adres, maar om leven in het nu, ten volle en opgeruimd; leven in vrijheid en blijmoedigheid, voor anderen en met anderen. Zo kan Gods heerlijkheid zich steeds opnieuw openbaren, zelfs in een winterse wolkbreuk.
Vincent Sherlock, Let Advent be Advent
Lees meer
Onze relatie met God
Die eerste paasdag werden alle verwachtingen van de discipelen stukgeslagen. Pasen blijft onze verwachtingen verbrijzelen. De opgestane Heer blijft ons verrassen. Hij is onder ons, zelfs wanneer alle hoop verloren lijkt; Hij raakt ons aan met zijn aanwezigheid wanneer we dat het minst verwachten. Wanneer we ons het meest bewust zijn van ons falen om Hem te volgen, spreekt Hij zijn woord van vrede tot ons; want zelfs wanneer we ontrouw zijn, blijft Hij trouw. Pasen kondigt aan dat het verhaal van onze relatie met de Heer nooit eindigt, omdat zijn relatie met ons nooit eindigt. Hij blijft bij ons staan, verzekert ons van zijn aanwezigheid, biedt ons zijn geschenk van vrede aan en zendt ons uit als zijn boodschappers van hoop.
Martin Hogan, The Word is Near You, on Your Lips and in Your Heart
Lees meer
Samenkomen in Christus
Er zijn twee kommen water in het lijdensverhaal. De ene is die van Pilatus, gebruikt om afstand te doen van alle verantwoordelijkheid. De andere is die waarmee Jezus anderen baadt, hen dompelt in overvloedige liefde.
In ons leven staan die twee kommen altijd voor ons. Jezus toont ons dat als je de kant van de armen kiest, je geest zich verdiept en groeit. Als je zelfobsessie afneemt, breidt je leven zich uit en wordt je horizon wijder. Je bukken om te helpen betekent niet dat je over je heen laat lopen. We zijn niet geroepen om de wensen van mensen te dienen, maar hun behoeften. We dienen anderen in de naam van Christus. We delen wat we hebben, maar vooral wie we zijn, vooral met mensen die gemarginaliseerd en afgewezen zijn. Zij zijn de tekenen die ons leven transformeren doordat ze ons het hart van God te laten zien. Ze zijn profeten, predikers en provocerende getuigen van het evangelie. Ze dagen ons uit met vragen die ons verwarren en verontrusten, terwijl ze ons met nieuwe ogen en harten naar Lijden en Pasen laten kijken.
Pasen nodigt ons uit om de Heer te gedenken wanneer we als gemeenschap samenkomen voor de eucharistie. Hij vertrouwt ons in de Kerk zijn toekomst in de wereld toe.
John Cullen, Sacred Heart Messenger, april 2022
Lees meer
‘De woestijn intrekken’
De vastentijd is een tijd om te reageren op de honger in de kern van ons wezen – de honger naar een diepere verbinding met de Schepper, de honger om frisheid in ons leven te ervaren, de honger naar waar we echt naar verlangen.
Wat is een betere plek om hierbij stil te staan dan ‘de woestijn’? Van tijd tot tijd belanden we in de woestijn. Soms is dat een onplezierige ervaring; op andere momenten verlangen we ernaar. Dit is een verlangen om afstand te nemen van de dagelijkse beslommeringen en ruimte te maken in ons leven voor bezinning.
Tijdens ons verblijf in de woestijn zijn we niet alleen, want de Geest leidt ons.
Tríona Doherty and Jane Mellett, The Deep End: A Journey with the Sunday Gospels in the Year of Mark
Lees meer
Iets ‘oppakken’ tijdens de veertigdagentijd
‘Wat geef je op tijdens de veertigdagentijd?’ – Snoep! – Kinderachtig? – Natuurlijk. Maar als kind was veertig dagen zonder snoep een serieuze verplichting. Sint-Patrick’s Day was het enige lichtpuntje in een schijnbaar eindeloze reis van zoete ontberingen.
Maar de veertigdagentijd houdt zoveel meer in. Het kind in ons mag dan snoep opgeven, maar onze gelovige ik wordt geroepen naar een plaats van bezinning en inkeer, waar we de balans opmaken en accepteren wat we vinden. We worden uitgenodigd in een voorraadkamer waaruit het oude en het nieuwe tevoorschijn komen, herinneringen aan meer gelovige en onschuldige dagen, toen naar de kerk gaan en zich laten zegenen vanzelfsprekend waren.
Is er naast ‘opgeven’ in de veertigdagentijd ook plaats voor ‘oppakken’? Een positievere kijk op de dingen? Wat vaker naar de zondagsmis gaan? Is er op de reis door de veertig dagen ruimte voor sociale rechtvaardigheid, outreach, liefdadigheid, vrijwilligerswerk? Ruimte om een verschil te maken in het leven van anderen? Wellicht dat, als we wat vaker vergeven, veel liefhebben, meer delen, oprecht bidden, betrokken zijn, we zullen ontdekken dat, in plaats van het opgeven van zoetigheid, een spirituele zoetheid, een waar gevoel van welzijn, ons zal omhullen.
Vincent Sherlock, The Sacred Heart Messenger, februari 2023
Lees meer
De veertigdagentijd: een tijd om te luisteren
Het feest van Maria-Boodschap brengt ons terug bij de bron van de veertigdagentijd: de aankondiging van de menswording en Maria die ‘ja’ zegt tegen haar aandeel daarin. Het is een boodschap uit de hemel dat Gods zoon spoedig op aarde geboren zal worden. Het mysterie dat in de veertigdagentijd wordt afgesloten, begint nu.
Het verhaal rond Maria-Boodschap zit vol mensen: Maria, Jozef, Elizabet en de twee baby’s, in de buik van hun moeders – zoals wij allemaal begonnen zijn. Gods zoon kwam niet op aarde zonder dit zo menselijke begin. Hij had een moeder zoals wij allemaal. Wij gedenken ons begin.
Misschien kan de veertigdagentijd over mensen gaan in plaats van over rituelen. We kunnen tijd besteden aan het genieten van het gezinsleven, waarbij we de nadruk leggen op het geven aan familie en gemeenschap in plaats van ons af te vragen wat we kunnen krijgen. De veertigdagentijd kan een tijd zijn om te delen met hen die behoeftig zijn, een tijd om te voorzien in de behoeften van de wereld. Tijdens de veertigdagentijd kunnen we onze tijd en persoonlijke gaven vrijwillig aan anderen geven. De veertigdagentijd kan een tijd zijn om te luisteren, naar Gods woord en naar elkaar.
Donal Neary s.j., The Sacred Heart Messenger, april 2023
Lees meer
De missie van Sint-Patrick
Door de eeuwen heen zijn er veel legenden, verhalen en tradities ontstaan over de beroemdste heilige van Ierland. Het is daarom noodzakelijk om de man van de mythe te scheiden door terug te keren naar de eigen geschriften van Sint-Patrick, waaronder wat bekend is geworden als zijn Confessio (Belijdenis).
In een eenvoudig geschreven verslag schitteren Patricks vertrouwen in God en zijn dankbaarheid jegens hem die zoveel had bereikt met zo’n zwak instrument. Dit doet niets af aan het unieke licht dat zijn Confessio werpt op deze nederige missionaris van Christus die zijn evangelie van liefde naar het Ierse volk bracht. Een groot missionaris keek terug op zijn leven en zag het labyrintische patroon van Gods wonderbaarlijke plan.
Terwijl hij terugblikt op zijn levensreis, waarvan hij toegeeft dat die vol fouten en tekortkomingen zat, en in de schijnbaar toevallige gebeurtenissen van zijn leven, die zo onverklaarbaar waren toen ze plaatsvonden, ziet hij nu de hand van God die het verborgen plan voor de redding van de Ieren realiseert. Geen buitengewone wonderen markeerden zijn voortgang door heel Ierland, maar niettemin raakte hij het hart van jonge mensen die naar hem toe stroomden en hun leven toewijdden aan het volgen van Christus als priester of als religieus.
De essentiële kennis over een heilige ligt niet zozeer in data en plaatsen, maar eerder in zijn heiligheid, zijn waarden, wat hem inspireerde en zijn spirituele worstelingen. Op deze punten zijn we goed geïnformeerd. Patrick zet zijn missie op een rijtje en benadrukt de rol die God daarin speelde. Patrick werd in het verleden vaak verkeerd begrepen en men hoopte dat zijn lezers eindelijk zouden begrijpen hoe hij zijn lange, zware, maar uiteindelijk succesvolle missie zag. Zijn verhaal vertelt van Gods genade en geeft aanleiding tot verwondering en dankbaarheid.
Maurice Hogan c.s.j., in het voorwoord bij The Spiritual Journey of Saint Patrick van Aidan J. Larkin
Lees meer
Ga de woestijn in
Een Zen-gezegde luidt: ‘Laat los of word meegesleurd’ – en niemand wil worden meegesleurd. De veertigdagentijd nodigt ons uit om de woestijn in te gaan. Als we afzien van dingen die ons geen leven geven, maken we ook actief ruimte voor God om opnieuw leven en liefde in ons hart te blazen. We doen dit in het vertrouwen dat God, die van ons houdt, wil dat we voor het leven kiezen en de blokkades opruimen die in de weg staan. Dit is ‘goed nieuws’; een ware metanoia (verandering van hart). Gods Koninkrijk wordt in ons en om ons heen vervuld; het is nog niet voltooid, maar met elke woestijntocht komen we dichter bij die realiteit. Moge deze veertigdagentijd een periode van genade zijn.
Tríona Doherty en Jane Mellett, The Deep End: A Journey with the Sunday Gospels in the Year of Mark
Lees meer
Maak het stil, las een pauze in, haal adem
Het is geen toeval dat Jezus veertig dagen in de woestijn doorbrengt; dit is een heel bijzondere bijbelse tijdseenheid. Het herinnert ons aan de Israëlieten die veertig jaar door de woestijn zwierven voordat ze in het Beloofde Land aankwamen; de Zondvloed duurde veertig dagen; Mozes vastte veertig dagen in de woestijn bij de berg Sinaï (Deuteronomium 9, 18), net als Elia bij de berg Horeb (1 Koningen 19, 8). We zijn in goed gezelschap als we de woestijn, een plek waar God geopenbaard wordt, binnengaan. Tijdens de veertigdagentijd is het goed om ons los te maken van onze normale routines, het stil te maken, een pauze in te lassen, adem te halen. We hoeven hier niet bang voor te zijn, want het evangelie laat ons zien dat we in de tijd die we in de woestijn doorbrengen door de Geest geleid worden; dat we niet alleen zijn.
Tríona Doherty en Jane Mellett, The Deep End: A Journey with the Sunday Gospels in the Year of Mark
Lees meer