Asiel bieden

Het debat over vluchtelingen die illegaal worden verhandeld – of ze wel of geen recht hebben op enige middelen – overheerst vaak de gesprekken en kan leiden tot wantrouwige en veroordelende opmerkingen die verdeeldheid tussen mensen uitlokt en angst en haat aanwakkeren. Populisme en extremisme tieren hier welig bij.

Het verhaal van de barmhartige Samaritaan laat ons achter met vragen over wie wij zijn, waar wij onszelf in het verhaal plaatsen, en het geeft ons een ongemakkelijk gevoel dat wij ieder van de personages zouden kunnen zijn – of misschien wel allemaal. Wij zijn mensen die gemakkelijke, soms zelfs religieuze excuses vinden om niet te doen wat van ons wordt gevraagd. Wij zijn mensen die door een gewelddadige en zinloze wereld hulpeloos aan de kant van de weg worden achtergelaten. Wij zijn ook mensen die, zoals de verachte Samaritaan, aan een vreemdeling een dienst van mededogen, vriendschap en gastvrijheid kunnen aanbieden.

Wij worden uitgenodigd om verrassende vreemdelingen van gastvrijheid voor elkaar te zijn! Dat betekent ook dat wij onverwachte gastvrijheid zullen ontvangen van verrassende vreemdelingen – onze naasten.

Het bieden van asiel was ooit een kenmerkende dienst van de Kerk; dit zou hersteld moeten worden. Niemand mag zich buitengesloten voelen van onze Kerk. Asiel bieden is een trouw getuigenis van de boodschap en de zending van de Kerk. Asiel bieden is de synodale manier van trouw, hoopvol en liefdevol zijn. Dat betekent dat wij onszelf kwetsbaar maken voor anderen die we niet begrijpen, waarschijnlijk niet aardig vinden, en misschien zelfs schokkend of bedreigend achten.

John Cullen, The Sacred Heart Messenger, juli 2023