Gebed om het leven van onze overledenen te vieren

November is een maand om voor onze overledenen te bidden en hun leven in dankbaarheid te gedenken. We dragen herinneringen mee aan hen die ons zijn voorgegaan. We hebben een schat aan goede herinneringen aan geliefde familieleden, en misschien ook pijnlijke herinneringen aan scheiding en verzoening; herinneringen aan school, de buurt en talloze kleine gebaren van vriendelijkheid.

Bij een overlijden kunnen we terugkijken en zien dat veel onverwachte dingen in het leven de moeite waard waren en ons vreugde hebben gebracht, ook al waren ze destijds moeilijk. Ons geloof helpt ons omgaan met pijnlijke herinneringen aan anderen, of we hen nu missen of spijt hebben over bepaalde aspecten van onze relatie met hen. Zij zijn nu bij God en in de volheid van liefde, mogelijk met berouw over fouten, zonden en tekortkomingen. Bij God zullen wij op ons best zijn, voor altijd.

Een veelgelezen Bijbeltekst bij uitvaarten is het gedeelte uit Prediker over dat er ‘een tijd is voor alles’. Het moment van onze dood ligt niet in onze handen. Het is niet zo dat God de sterfdatum vooraf had vastgelegd, maar wel dat het lichaam zijn eigen ´klok´ heeft en slechts een beperkte tijd kan meegaan. Op dat moment is God nabij, heel dichtbij, klaar om ons thuis te verwelkomen.

De uitvaartliturgie dankt God voor het leven van de overledene, maar stelt ook de vraag: waar is hij of zij nu? Het enige wat we kunnen zeggen is dat we God van aangezicht tot aangezicht zullen zien en, op een mysterieuze manier, verenigd zullen zijn met allen die we op aarde hebben gekend en liefgehad.

Bij elke uitvaart kunnen we iets meenemen dat we van de overledene hebben ontvangen – hun steun, hun gebeden, hun liefde. Ook als we veel verdriet hebben kunnen we na een uitvaart naar huis gaan met het antwoord op de vraag: ´Hoe heeft deze persoon mijn leven verrijkt?´

Donal Neary s.j., The Sacred Heart Messenger, november 2023