God is ons diepste verlangen

Het populaire beeld van een mysticus is dat van iemand die veel tijd alleen doorbrengt in stil gebed, niet gestoord door afleidingen van de wereld. De mystiek van de natuur is echter een geschenk voor iedereen! Misschien ben je niet iemand die veel tijd een op een met God doorbrengt. Maar, als je de natuur beziet, groei je dan in verwondering, in het besef dat de hele schepping een lied zingt en je uitnodigt om de melodie ervan op te pakken? Voel je ontzag als je af en toe korte momenten doorbrengt in verwondering over de de steeds verrassende natuur. Als je je zorgen maakt over de rommeligheid van het leven, kun je die dan omhullen met dankbaarheid voor de krachtige drang tot groei in de natuur? Kun je hopen dat God deze chaotische wereld misschien niet aan zijn eigen destructieve lot heeft overgelaten, maar creatief werkt om haar tot haar beoogde schoonheid te brengen?

De paus zegt:
Waarnemen dat ieder schepsel de lofzang van zijn bestaan zingt, betekent leven met vreugde in de liefde van God en de hoop. Deze beschouwing van de schepping maakt het ons mogelijk in ieder ding een wijze les te ontdekken die God ons wil meedelen, omdat voor een gelovige het kijken naar de schepping ook het luisteren naar een boodschap, het horen van een paradoxale en stille stem is. (Laudato Si’, 85)

Om mysticus te zijn, hoef je dus niet iemand te zijn van wie de knieën verslijten – hoewel God sommige harten naar die stille intimiteit trekt. Je hoeft alleen maar lang en liefdevol naar de schepping te kijken en haar tot je hart te laten spreken.

Brian Grogan s.j., Finding God in a Leaf: The Mysticism of Laudato Si’